هاینریش گمکوف
برگردان
شین میم شین
فصل سیزدهم
کتاب کشفیات
۲۱
مارکس
پایه تعیین کننده جامعه سوسیالیستی آتی
را
در
کلیه شهروندانی
می دید
که
لیاقت آن را دارند
که
کارشان از استثمار آزاد شود.
مارکس
در
همان سال ها
به
کوگلمان
ـ دوستش ـ
می نویسد:
«هر کودکی می داند
که
اگر
توده
نه
به مدت چند سال،
بلکه به مدت چند هفته دست از کار بردارد،
هر ملتی آخرین نفس هایش را خواهد کشید»
(میزبان ملک الموت خواهد گشت.
مترجم)
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۲، ص ۵۵۲)
این
در
مورد هر فرماسیون اقتصادی جامعه
هم
اعتبار دارد.
این به ویژه در مورد جامعه سوسیالیستی
اعتبار دارد
که
از هر لحاظ و نظر
مبتنی بر کار
است.
زندگی ما
هر روزه
اثبات می کند
که
هر پیشرفتی در سطوح مادی و فرهنگی زندگی
با
کار مسئولانه و آگاهانه و ثمربخش
قابل نیل است.
به همین دلیل
حزب سوسیالیستی متحده آلمان
در
برنامه اش
تأکید می ورزد:
«کار وجدانمندانه، صادقانه و جامعتی
را
به
مثابه قلب شیوه زندگی سوسیالیستی
در نظر بگیرید
و
در
کلیه عرصه های جامعه
بکوشید
که
چنان جوی توسعه یابد که به شعف کار و آمادگی به خدمت و زحمت منجر شود.»
(حزب سوسیالیستی متحده آلمان، «برنامه»، ۱۹۷۶، ص ۵۴)
شرط مهم در این زمینه
تشکیل شهروندانی
(کارگران، دهاقین تعاونی، دانشمندان، تکنیسین ها و هنرمندانی)
است
که
به
طور همه جانبه
آموزش و پرورش سوسیالیستی
دیده اند.
مارکس
بی کمترین تردید
بر آن بود
که
«تسخیر بی چون و چرای قدرت سیاسی توسط طبقه کارگر
باید
با
تسخیر تدریس تکنولوژیکی
به
لحاظ نظری و عملی
در
مدارس کارگری
توأم باشد.»
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۲۳، ص ۵۱۲)
مارکس
چنین آموزش و پرورشی
را
و
توسعه هماهنگ شخصیت های سوسیالیستی
را
به
نفع مؤثریت متعالی اقتصاد سوسیالیستی
می داند.
ما
با
«کاپیتال»
پایه تئوریکی اقتصاد سیاسی مارکسیستی ـ لنینیستی
را
به
دست می آوریم.
اقتصاد سیاسی سوسیالیسم
بر این پایه توسعه موفقیت آمیز یافته است و به کمال رسیده و روز به روز می رسد.
«کاپیتال» مارکس
علیرغم دعاوی مدعیان از صد سال قبل تا کنون
مبنی بر اینکه مال ماضی است و کهنه شده،
همچنان و هنوز
زنده است.
پایان فصل سیزدهم
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر