شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت اول
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۵۳)
بخش اول
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
تو با خود ببر توشه خویشتن
که شفقت نیاید ز فرزند و زن
معنی تحت اللفظی:
توشه آخرتت را خودت ببر.
چون زن و بچه ات برایت نمی فرستند.
سؤال
سعدی
در این بیت شعر،
دیالک تیک احسان
را
به شکل دیالک تیک (۱) و ستد،
به شکل دیالک تیک بخشش (۲) و توشه اخروی
بسط و تعمیم می دهد.
جواب
سعدی در این بیت شعر، دیالک تیک احسان را به شکل دیالک تیک داد و ستد، دیالک تیک بخشش دنیوی و توشه اخروی بسط و تعمیم می دهد:
توانگر بخشی از ثروت خود را به فقرا می دهد (داد)،
ولی چون فقرا دادی برای دادن و بستن دایره دیالک تیکی داد و ستد ندارند، در حق او دعا می کنند، یعنی از خدا می خواهند که به او اجر بدهد و خدا استثنائا در این مورد، دعای فقرا را برآورده می سازد و به توانگر دست و دلباز
اجر اخروی و گاهی هم دنیوی می دهد (ستد).
سعدی می خواهد که توانگر خود گنجش را با فقرا قسمت کند و به امید احسان وراث نباشد.
چون
زن و فرزند به فکر خود خواهند بود و بس.
البته
سعودی
در این مورد، بدبین است.
چون خیلی از وراث
برای اموات
توشه آخرت می فرستند.
مثلا
به
حریف پول مید هند که به عوض پدر و یا مادر متمول مرحم شان به حج برود
و
یا
روزه بگیرد
و
یا
نماز بخواند.
این اقدامات اسلامی
به
دستگیری از بینوایان منجر می شوند
و
به
تعدیل تضادهای جامعتی.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر