محمدرضا شفیعی کدکنی
(۱۳۱۸)
درنگی
از
ربابه
۱
جای دوری نمی‌روم.
در همین دوره‌ی بعد از سقوط سلطنت،
یعنی در بیست سال اخیر،
اولیای محترم حضرت عبدالعظیم (به صرف گذشت سی سال و رفع مانع فقهی)
قبر بدیع‌الزمان فروزانفر، بزرگ‌ترین استاد در تاریخ دانشگاه تهران و یکی از نوادر فرهنگ ایران‌زمین را،
به مبلغ یک میلیون تومان (در آن زمان قیمت یک اتومبیل پیکان دست سوم)
به یک حاجی بازاری فروختند.
در کجای دنیا چنین واقعه‌ای، آن هم در پایان قرن بیستم، امکان‌پذیر است؟
از چنین ملتی چگونه باید توقع حافظه‌ی تاریخی داشت؟به این استدلال خیلی خیلی علمی و منطقی استاد دانش کاه تهران باید اندکی دقت کرد و به حواس پرتی این اساتید نیمه فئودال ـ نیمه بورژوا پی برد:
قبر فروزانفر
را
اولیای محترم حضرت عبدالعظیم
یعنی
اجامر طبقه حاکمه
به
قیمت یک پیکان
به
یکی دیگر از اعضای همان طبقه حاکمه
(حاجی بازاری گور خر)
فروخته اند
و
استاد دانش کاه
یخه ملت
را
گرفته و به فقدان حافظه تاریخی متهم اش کرده است.
این بدان معنی است
که
استاد دانش کاه
از
دیالک تیک اساسی هر جامعه طبقاتی
یعنی
از
دیالک تیک طبقه حاکمه و توده
خبر ندارد.
سؤال این است
که
حاجی گور خر
از
گور فروزانفر
چه ساخته است؟
اگر حجره زر و زیور فروشی ساخته باشد
که
به
معنی تجلیل از او ست.
چون گور انبیا و ائمه هم در تحلیل نهایی حجره زر و زیور فروشی اند.
۲
حق دارند کسانی که می‌گویند «ما حافظه‌ی تاریخی نداریم»
شفیعی کدکنی
پس از نثار کردن کلی بد و بیراه به ملت
به
عادولف احمد
حق می دهد.
جالب تر اما دلیل کدکنی بر محرومیت ملت از حافظه تاریخی است:
۳
فقر حافظه‌ی تاریخی ما نتیجه‌س نداشتن «آرشیو ملی» است
نه در قیاس با فرانسه و انگلستان که در قیاس با همسایگانمان.
آرشیو ما کجا و آرشیو عثمانی (یعنی ترکیه‌ی قرن اخیر) کجا؟!!
اکنون معلوم می شود که استاد دانش کاه به معنی مفهوم «حافظه تاریخی و یا جمعی» هنوز نیندیشیده است.
به همین دلیل میان داشتن آرشیو ملی و داشتن حافظه تاریخی و جمعی
علامت تساوی می گذارد.
این بدان می ماند
که
کسی
میان داشتن کتابخانه ملی و کتابخوان بودن ملت
علامت تساوی بگذارد.
به اساتید دانش کاه باید گفت:
پیش شرط کسب حافظه تاریخی
داشتن مغز اندیشنده
در
کاسه سر
است
و
نه
داشتن آرشیو ملی در سطح عثمانی.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر