محمدرضا شفیعی کدکنی
درنگی
از
ربابه
شفیعی کدکنی
استاد دانش کاه تهران بود
و
مدرنتر و متجددتر و باسوادتر و پرمدعاتر از اساتید دانش کاه دیگر
بود.
پژوهش های ادبی (پوئه تیکی) او،
سؤال انگیز و تأسف انگیزند.
شفیعی کدکنی
اشعار شعرای کشور
را
نه
بر اساس محتوای عینی و طبقاتی شان،
بلکه بر اساس قرن (زمان) مربوطه طبقه بندی کرده بود.
اگر همین متد بند تنبانی شفیعی کدکنی
را
در رابطه با اشعار معاصران همین فرخی یزدی به خدمت بگیریم،
فرقی بین اشعار شعرای دربار قاجار و پهلوی و خرگاه خوانین و مجالس اشراف فئودال
و
فرخی یزدی و عارف قزوینی و ملک الشعرای بهار و افراشته و طبری و زهری و کسرایی و سایه و غیره
نخواهد بود.
شفیعی کدکنی
شیفته فرم شعر است
و
بی اعتنا به محتوای آن
و
حتی بی خبر از محتوای آن.
محتوای شعر شاملو
به
عنوان مثال
برای شفیعی کدکنی کشک است.
مهم
واژه مرکب شیراهنکوهمرد شاملو ست
که
چیزی فرمال و ایراسیونال و ایرئال (صوری، ضدعقلی و ضد واقعی) است
و
در کلاس درس در دانش کاه تهران
هم
همین جور چیزها را به طلاب دانش کاه یاد می داد.
۱
از چنین ملتی چگونه باید توقع حافظه تاریخی داشت؟
شفیعی کدکنی
(و نه فقط او)
عاجز از تفکر مفهومی است.
او
در همین جمله اول این مقاله اش،
معنی ملت
را
نمی داند.
ملتی که مورد مزمت و تحقیر قرار می گیرد.
مهم ترین مشخصه ملت (ناسیون)،
زبان مشترک
است.
اکثریت سکنه ایران
را
اقوام ترک زبان
تشکیل می دهند،
که
زبان فارسی
نه
زبان مادری شان، بلکه زبان رسمی ـ کشوری شان است
و
به ضرب ترکه و با زور و زر و تحقیر و توهین،
کم و یا بیش
به
طور سطحی و ناقص و نارسا
می آموزند
تا
در تلاش برای معاش گلیم خویش از امواج حادثه به در ببرند و از گرسنگی نمیرند.
می توان گفت که ۷۰ ـ ۸۰ درصد سکنه کشور
فارسی بلد نیستند.
امتحانش آسان است.
شفیعی کدکنی
اما
این حقیقت امر مبرهن را حتی متوجه نشده است.
مشخصه مهم دیگر ملت
داشتن پیشاپیش شعور ملی
است.
به ندرت می توان حتی در میان روشنفکران کذایی کشور
کسی پیدا کرد
که
دارای شعور ملی
باشد.
برای اینکه ملتی در این کشور هنوز تشکیل نیافته است.
راستی چرا و به چه دلیل؟
برای پیدا کردن پاسخ به این پرسش
باید پرسید:
معمار ملت
کیست؟
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر