شعری از محمد زهری (51)

سزای اَب٘رَهه

با سپاس از

مسعود

اصحاب فیل 

 

نجاشی پادشاه حبشه بود.

او برای تبلیغ دین مسیح دست به کار شد و به روش های مختلف تلاش کرد

 تا دین مسیح را به صورت اول برگرداند

 و نیروی از دست رفته اش را بازیابد.

نجاشی وقتی دید از همه ی کشورها مردم برای حج به مکه می روند،

تصمیم گرفت راهی پیدا کند تا توجه مردم را از مکه و کعبه دور کند

 و دل مردم را به سمت کشور خود متوجه کند.

به همین خاطر کلیسای باشکوهی

درصنعاء  (یکی از شهرهای یمن)

ساخت و پس از پایان آن را به بهترین شکل تزیین کرد

 و از بهترین فرش ها و پرده ها استفاده کرد

 تا زیبایی آن چشم همگان را خیره کند.

او فکر می کرد وجود چنین کلیسای بزرگ و باشکوه

مردم را از رفتن به مکه باز می دارد

و همه ی مردم و اهل مکه و قریش به آن کلیسا می آیند.

اما همه ی تصورات نجاشی غلط از آب درآمد، زیرا نه تنها اهل مکه به آن کلیسا توجه نکردند، بلکه اهالی یمن و حبشه هم مکه را فراموش نکردند

و باز برای حج رهسپار مکه شدند.

نجاشی دیگر نمی توانست کاری انجام دهد،

 زیرا نمی توانست به زور در دل مردم برای خود جایی پیدا کند

 و عقیده ی خود را به آنها به قبولاند.

از قضا یک کاروان تجارتی از مکه به حبشه آمد،

کاروانی ها همه عرب بودند  و برای تجارت به آن کشور آمده بودند.

تعدادی از عرب ها در یکی از اطاق های کلیسا منزل کردند و چون هوا سرد بود، آتش روشن کردند، ولی هنگام رفتن فراموش کردند آن را خاموش کنند. آتش به کلیسا راه یافت و آتش سوزی بدی اتفاق افتاد.

وقتی خبر سوختن کلیسا و علت آتش سوزی به نجاشی رسید،

 بسیار عصبانی شد و با خود گفت عرب ها از سر دشمنی کلیسای ما را آتش زدند و قسم خورد که کعبه را ویران و نابود سازد.

به همین منظور نجاشی

ابرهه

ـ فرمانده سپاه ـ

 را صدا کرد  و او را با لشگری مجهز به اسب و فیل و سوار و پیاده

به مکه فرستاد.

ابرهه با سپاه عظیم به سمت مکه رهسپار شد و در بین راه غارتگری ها کرد و هر کجا گوسفند و گاو و شتر دید برای خود گرفت.

 ابرهه در بیابان حجاز شبانی را با دویست شتر دید.

 شترها برای عبدالمطلب بود و شبان هم برای او کار می کرد.

 ابرهه شترهای عبدالمطلب را گرفت و به راه  خود ادامه داد

 تا در بیرون شهر مکه منزل کند.

ابرهه در خیمه خود روی تخت نشسته بود که دربان او وارد شد و گفت: عبدالمطلب رئیس مکه و سرور قریش بیرون خیمه است

 و اجازه ی ورود می خواهد؟

ابرهه اجازه داد و عبدالمطلب وارد شد.

ابرهه مات و مبهوت عظمت عبدالمطلب شد.

به مترجم خود گفت از او بپرسد چرا به اینجا امده است؟

عبدالمطلب گفت:

سپاهیان تو شتران من را گرفته اند

آمده ام درخواست کنم شتران مرا برگردانید.

عبدالمطلب گفت

من صاحب شترها هستم و این خانه هم صاحبی دارد.

 من باید شتران خود را حفظ کنم و صاحب این خانه هم، خانه خود را.

 ابرهه دستور داد شتران عبدالمطلب را به او برگردانند

 و آن گاه برای ویران ساختن کعبه به سمت شهر حرکت کرد.

ولی هنوز  قدم در شهر مکه نگذاشته بود که

 پرندگانی کوچک به نام ابابیل در آسمان مکه نمایان شدند

 و خود را بر سر سپاه ابرهه رساندند.

 آن پرندگان کوچک دارای سنگریزه هایی به نام سجیل بودند

 و با آن سنگ ها بر سر سپاهیان ابرهه می زدند

 و هر سنگ یک تن از سپاه ابرهه را هلاک می کرد.

تمام سپاه، به جز یک نفر هلاک شدند.

 آن یک نفر به سرعت خود را به حبشه رساند و نزد نجاشی رفت

 و جریان کشته شدن سپاه را تعریف کرد.

 نجاشی پرسید:

آن پرندگان به چه صورت بودند که سپاه مرا نابود کردند؟

 آنگاه یکی از همان پرندگان در هوا پیدا شد،

 آن مرد گفت

این یکی از همان پرندگان است که لشگر ما را هلاک کرد.

سخن آن مرد به پایان رسید و در همان حال سنگریزه ای بوسیله ی همان پرنده بر سر او فرود آمد و در حضور نجاشی جان داد.

 این حادثه در سال ولادت پیامبر رخ داد.

نقل از تیبان. نت

قفر

یعنی بیابان بی آب و علف

·        تو آنقدر گرفته ای

·        که ابر وار،

·        تُندرِ سترگِ آه را

·        درخشِ خیرهٔ نگاه را

·        میان خارزار قَفر عرش

·        به انفجارِ تیک تاکِ ساعتِ شبانه بسته ای

·        و ساده باورانه،

·        منتظر نشسته ای

·        که دیر و زود

·        سزایِ ناسزای ابرهه

·        سپاهِ مرغکان و سیل سنگریزه ها شود.

·        به هوش باش

·        تو آنقدر گرفتهٔ

·        گرفتهٔ

·        گرفته باش،

·        که دست بر دعای التماس را

·        به خشم،

·        مشتِ سنگ کن

·        نگاه کن سپس به

·        جوی خون و

·        بینی شکسته و  

·        خط شکست.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری