چشمه

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

آوا

(1336)

·       در پناه بنه ای (بیخ درختی)، روی کمرگاهی دور

·        چشمه ای بود، نهان زمزمه گر

·        چشمه ای بود، سراینده ی دلشادی ها

·        چشمه ای روشن و روشنگر تاریکی ها

·        روی هر دامنه و دره دوید

·         رخ آِشفته علف ها را شست،

·        بوسه زد زلف گل وحشی را

·         دل خاموش چمن را کاوید
 

·        هیچ کس چشمه جوشنده، به چیزی نگرفت

·        صورت هیچکسی در دل او سایه نزد

·        بر لبانش چه سخن ها، که کس آن را نشنید

·        بر جبینش چه شکن ها، که کس آن را نزدود

·        گرچه پیوند نهان با دل کوهستان داشت،

·        آرزو داشت، ببیند رخ دریا ها را

·        آرزو داشت بریزد به دل اقیانوس

·         تا نیابد خود را:

·        «آه، اگر دشت عطشکرده لبانم نمکد،

·         یا اگر سینه آن کوه نکوبد بالم،

·        یا اگر تندی این راه توانم نبرد،

·        ماسه ساحل امید ـ به تن ـ خواهم شست

·         روی دریای پر از موج گران خواهم دید!»  

·        گر چه کس نغمه این چشمه نبشنوده هنوز

·        باز در روی کمرگاه و فراز دره

·        چشمه ای می جوشد

·        چشمه ای هست که می خواند باز

·        چشمه ای هست که بس زمزمه دارد بر لب

·        چشمه ای هست به راه

 

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان