ﻟﻨﺪﻥ ۷٠

 
محمد زهری
«مشت در جیب»
(لندن ـ ۱۹۷۰ ـ ۱۹۷۱)

 

ﺻﺒﺢ، ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻇﻬﺮ، ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻋﺼﺮ، ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺷﺐ - ﻫﻤﻪ ﺷﺐ - ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺩﺍئما ﭼﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ 
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ 
ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ

ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺎیین
ﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﺮﻃﻮﺏ

ﺭﻭﺩ، ﻧﻪ ﮔَﻨﮓ ﺍﺳﺖ 
ﻭ ﻧﻪ ﺳﺮﺥ ﺍﺳﺖ
- ﺁﻥ ﺗﻨﺎﻭﺭ ﺍﮊﺩﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯿﺨﻮﺍﺭ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ -
ﺳﺨﺖ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﻮﺯ ﻭ ﺑﯽ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ:
ﻧﺮﻡ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻮ،
ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﺳﻮ
ﭘﺎﯼ ﻭﺭ ﭼﯿﻦ،
ﭘﺎﯼ ﻭﺭﭼﯿﻦ
ﺭﺍﻡ ﺭﺍﻡ
ﭼﻮﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎ ﻭ سگ ها،
ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ،
ﮔﻨﺠﺸک ها

ﺷﻬﺮ، ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﻧﮕﺎهی است
 ﮐﺸﻒ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ،
ﺑﺪﺭﻭﺩ ﮔﻔﺘﻪ

ﺷﺮﻡ  ﮊﺭﻓﯽ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﺍﺭ
ﻫﯿﭽﮑﺲ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﯾﮕﺮﯼ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩ
ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺮ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ،
ﻏﺮﻕ،
ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﻬﺮ
ﺍﻣﺎ
ﺑﯽ ﻋﺪﺍﻭﺕ.

ﺟﻔﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ،
ﻏﻤﮕﯿﻦ
ﺗﻦ، ﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻟﺬﺕ ﺑﯽ ﭘﺎ
ﺑﺎ ﮔﻠﯽ،
ﺩﺷﻤﻦ، ﻫﻤﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ

ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﭘﯿﭽﺎﻥ
ﺳﺮﺩ،
ﺩﻟﻤﺮﺩﻩ،
ﻧﻤﻮﺭ ﻭ
ﺗﺎﺭ

ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺧﯿﺮ ﻭ ﺷﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ،
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ
ﻧﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩﯼ

ﻫﺴﺖ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺍﮔﺮ،
ﻧﺠﻮﺍ ﺳﺖ
ﯾﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﻮﺕ ﮐﺸﺘﯽ،
ﯾﺎ ﺗﺮﻥ،
ﯾﺎ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ
ﯾﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﺯﻧﮓ ﮐﻠﯿﺴﺎ
- ﺭﻭﺯ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ -
ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ،
ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺖ.

ﺷﻬﺮ ـ ﮔﻮﯾﯽ ـ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻔﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﯾﺮﯾﻦ ﺭﺍ
ﮐﺎﻓﺘﺎﺏ
ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺳﻠﻄﻪ ﺍﺵ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﻮﺩ

ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ، ﺍﯾﻨﮏ
ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺯﺭﺩ،
ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﺗﻦ ﻫﺎﺷﺎﻥ

ﺭﺍﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﮑﻢ ﻣﺤﺘﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﺍﻻﺗﺮﯾﻦ ﺩﺍﻭﺭﺍﻥ
- ﺗﺎﺭﯾﺦ -
ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺑﻌﺪ
ﺑﺮﺯﺥ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ بی خویشی
ﺑﻌﺪ
ﭼﺎﻩ ﻭﯾﻞ ﺍﻧﻘﺮﺍﺽ ﻣﺮﮒ.

پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری