سیمین خلیلی
معروف به سیمین بـِهْبَهانی
( ۱۳۰۶ – ۱۳۹۳)
معلم، نویسنده، شاعر و غزل‌سرای معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران
میم حجری
این سخن سیمین بهبهان را باید تحلیل کرد.
۱
همه آدم ها ظرفیت بزرگ شدن را ندارند.
معنی تحت اللفظی:
آدم ها دو دسته اند:
دسته اول ظرفیت بزرگ شدن را دارد
و
دسته دوم ظرفیت بزرگ شدن را ندارد.
فرق سعدی شیراز با سیمین بهبهان این است
که
سعدی
می تواند نظر خود را دقیق و عمیق و صحیح و واضح تبیین دارد
و
سیمین نمی تواند.
منظور سیمین چیز به کلی دیگری است.
۲
اگر بزرگ شان کنیم، گم می شوند.
اکنون آدم های بهبهان
سلب فاعلیت (سوبژکتیویته) می شوند و مفعولیت (اوبژکتیویته) کسب می کنند:
در جمله اول آدم ها خودشان رشد می کردند و بزرگ می شدند.
دسته ای ظرفیت بزرگ شدن خود را داشت و دسته دیگر نداشت.
اکنون
سیمین و بهبهانیان اند که آدم ها را بزرگ می کنند.
منظور سیمین از «یزرگ کردن» هم نه بزرگ کردن آنها،
بلکه هنداوانه زیر بغل آنها نهادن است.
حیرت انگیز اما این است که اگر آدم ها را بزرگ کنیم،
نه پیدا، بلکه پنهان (گم) می شوند.
قاعدتا باید زیر میکروسکوپ نهادن ذره ای و بزرگ کردن آن
به
بهتر دیده شدن آن منجر شود و نه به گم شدن آن.
ایراد کار اما کجا ست؟
چرا وقتی ممدرضا را خورشید آریا می نامند و یا خمینی را امام قلمداد می کنند،
گم می شوند؟
ایراد کار در خود ممدرضا و خمینی نیست.
ایراد کار در خود سیمین بهبهان است
که
معلم
است
و
حرف زدن بلد نیست.
ویرایش:
همه آدم ها ظرفیت تجلیل ندارند.
اگر مورد تجلیل قرار گیرند، خود را گم می کنند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر