حیدر بابایه سلام
سید محمد حسین بهجت تبریزی
(۱۲۸۵ - ۱۳۶۷)
ترجمه، ویرایش و تحلیل از
میمحا نجار
(۲۲)
هَچى خالا چایدا پالتار یوواردى
مَمَد صادق داملارینى سوواردى
هئچ بیلمزدیک داغدى ، داشدى ، دوواردى
هریان گلدى شیلاغ آتیب ، آشاردیق
آللاه ، نه خوْش غمسیز-غمسیز یاشاردیق
معنی تحت اللفظی:
هچی خاله در کنار رود رخت می شست
محمد صادق پشت بام ها را کاهگل می مالید
برای ما در و دشت و دیوار یکسان بود
هر چه بود و هرجا بود، جست می زدیم و سر می خوردیم و سرازیر می شدیم.
خدایا، چه روزگار خالی از غصه و غم داشتیم!
شهریار در این بند شعر حیدربابا، خاطرات شیرین ایام کودکی اش را به خاطر می آورد:
۱
هَچى خالا چایدا پالتار یوواردى
شهریار قبل از همه زنان آشنایی را به خاطر خطور می دهد که در کنار رود رخت شویی می کردند.
۲
مَمَد صادق داملارینى سوواردى
شهریار، بعد عمله و بنای آشنا را به خاطر می آورد که پشت بام ها را کاهگل می مالیدند تا از گزند برف و باران در امان بمانند.
۳
هئچ بیلمزدیک داغدى ، داشدى ، دوواردى
هریان گلدى شیلاغ آتیب ، آشاردیق
شهریار، بعد خود و کودکان همبازی اش را به یاد می آورد که بی اعتنا به در و دشت و کوه و دره به جنب و جوش و جهش و پرش خود ادامه می دادند.
۴
آللاه ، نه خوْش غمسیز-غمسیز یاشاردیق
بعد به دوران کودکی خالی از غم و غصه حسرت می خورد.
این حسرت خوردن به ایام مبتنی بر خریت و بی خیالی و وابستگی دال بر عقب ماندگی فکری آدم ها ست.
هیچ فرد خردمند خردگرایی به دورانی از زندگی اش حسرت نمی خورد که هنوز عاقل و بالغ و مختار و تصمیمگیر و خودمختار نبوده است.
دوران صغارت و خریت و بی خیالی و وابستگی فقط و فقط به درد غلبه کردن می خورد، به درد نفی می خورد و نه به درد حسرت خوردن.
ایام کودکی ایام دشوار مخاطره آمیزی است.
ایامی است که کودک به مواظبت مستمر مادر و پدر و قوم و خویش محتاج است و هر آن می تواند مورد سوء استفاده و تخریب جسمی و روحی و روانی قرار گیرد.
شهریار واقعا عقب مانده است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر