چشمه ای هست که می خواند باز

چشمه ای هست به راه 

سیاوش کسرائی 

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

(از تراشه های تبر )   

چشمه

·        در پناه بنه ای روی کمرگاهی دور

·        چشمه ای زمزمه می کرد مدام

·        چشمه ای زنده، سراینده ی دلشادی ها

·        چشمه ای روشن و روشنگر تاریکی ها

·        روی شیب تپه و دره دوید

·        رخ آشفته علف ها را شست

·        شانه زد زلف گل وحشی را

·        دل خاموش چمن را کاوید

·        هیچ کس چشمه جوشنده به بازی نگرفت

·        صورت هیچ کسی در دل او سایه نریخت

·        راه ها رفت و کس آگاه نشد

·        نغمه ها زد که کس آن را نشنید

·        گرچه پیوند نهان با دل کوهستان داشت

·        آرزو داشت ببیند رخ دریاها را

·        آرزو داشت بریزد به دل اقیانوس

·        تا بیابد خود را

·        در نوردد همه صحراها را

·        آه، اگر دشت عطش کرده لبانم نمکد

·        وای، اگر تیزی آن سنگ نکوبد بالم

·        یا اگر تندی آن کوه توانم نبرد،

·        ماسه ساحل امید به تن خواهم شست

·        روی دریای پر از موج گران خواهم دید

·        گرچه کس قصه آن چشمه بنشنیده هنوز

·        باز در روی کمرگاه و فراز دره

·        چشمه ای می جوشد

·        چشمه ای هست که می خواند باز

·        چشمه ای هست به راه

پایان