شعری از سیاوش کسرائی (2)

 

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

اندوه سیمرغ

 

با سپاس از

برزین آذر مهر

• نهاده، آشیان بر کوه اندوه

• منم، سیمرغ پنهان از نظر ها

• دل بی تاب من در چنگ تشویش

• نگاه خسته ام بر رهگذر ها

• شما ای دره های سرد خاموش

• نواهای مرا در بر بگیرید

• که گر روزی کسی بگذشت از این راه

• بر او این قصه را از سر بگیرید

• شبی سنگین به سنگستان این کوه

• هجوم آورده بی پروا نشسته است

• ربوده اختران آسمان را

• نفس را بر نسیم خسته، بسته است

• به چشم انداز من، امواج آتش

• به سوی آسمان ها می کشد، پر

• در آن گرداب سوزاننده، آوخ

• امید و عشق می سوزند، یکسر

• مرا این شعله ها می خواند از دور

• دریغا بال من، پرواز من نیست

• نوایی، نغمه ای، بانگی، سرودی

• شگفتا، در گلو آواز من نیست

• پرستویی که بر بام بهاران

• میان عطر گل ها لانه کرده است

• کجا اندیشه پاییز دارد

• که امیدش هزاران دانه کرده است

• به شهر صبح رستنگاه خورشید

• مرا هم آشیانی از طلا بود

• چو بال و پر ز هم وا می گشودم

• سحرگاهان مرا در زیر پا بود

• به زیر این سپهر بی کرانه

• چو ابر آسمان، آزاد بودم

• به دریا گر گذر می کردم از شوق

• چون توفان غرقه در فریاد بودم

• به زیر شاهبال سایه گستر

• چه رستم ها که آوردم به میدان

• چه بی سامان به هر کوهی پریدم

• که امید بزرگم یافت، سامان

• پی آبادی ویرانه ی عشق

• روان کردم، به هر رزمی دلیری

• پری کندم ز بال خویش و دادم

• به هر دستی، طلسم دستگیری

•

• که تا رویینه تن پروردگانم (پرورده های رویین تن من)

• درِ آزادگی را پاس دارند

• و گر در بند دیو و دد بماندند

• مرا با آتش پرها، بخوانند

• کنون در چشم من امواج آتش

• به سوی آسمان ها می کشد سر

• پر هر شعله فریاد است و افسوس

• منم مرغی که دیگر نیست ام (نیست مرا) پر

• چنار پیر را مانندم (ماننده هستم، شبیه هستم) اکنون

• فشاننده، برگ ها در باد پاییز

• فشرده، ریشه در خاکستر خاک

• مشوش مانده در شام غم انگیز

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری