سنتگرائی (ترادیسیونالیسم) (1)

پروفسور هاینتس پپرله

برگردان شین میم شین

  

·        ترادیسیونالیسم ـ بطور کلی ـ یعنی چسبیدن به میراث گذشتگان.

·        یعنی چسبیدن به آنچه که عادی و مرسوم است، آنچه که سنتی است.

·        و پر بها دادن به آن، در مقابل هر چیز نو و تغییر یابنده در تاریخ، فرهنگ، سیاست، اخلاق و مذهب.

1

·        ترادیسیونالیسم ـ به معنی محدود کلمه ـ به جریان فلسفی ـ فقهی (تئولوژیکی)  اطلاق می شود که در فرانسه ـ بعد از انقلاب 1789 ـ گرایشات ضد انقلاب و ارتجاع فئودالی را مبنی بر برگرداندن سیستم سرنگون شده بر سر قدرت مدافعه و توجیه می کرد.

2

·        تعالیم ترادیسیونالیسم اساسا بر موضعگیری ضد انقلابی نمایندگان آن مبتنی بود.

3

·        نمایندگان ترادیسیونالیسم ـ تقریبا بدون استثناء ـ از اشراف فئودال و یا نمایندگان منافع آنان تشکیل می یافتند.

4

·        بنیانگذاران و نمایندگان اصلی ترادیسیونالیسم  (دمایستر، دبونا، دلامنا) (در دوره آغازین آن) نسبت به علل اجتماعی واقعی انقلاب فرانسه کور بودند.

5

·        آنها فکر می کردند که تنها فلاسفه بوده اند که انقلاب را تدارک دیده اند و به راه انداخته اند.

6

·        بنظر آنها، فلاسفه با تبلیغ برابری همه انسان ها و لیاقت همه انسان ها در نیل به کمال، با تبلیغ قرارداد اجتماعی و خودمختاری خلق، با تبلیغ ایندیویدوئالیسم (فردگرائی)، با کشاندن همه چیز و همه کس به محکمه عقل، به تحریک مردم و سرانجام به سرنگونی جامعه پرداخته اند.

7

·        فلاسفه ـ قبل از همه ـ با کشیدن مذهب، یعنی شالوده مناسبات اجتماعی ثباتمند به بحث ویرانگر، موجب بروز این بلا (یعنی انقلاب فرانسه) شده اند.

8

·        بدین طریق راه انشعاب در کلیسا، بعد دئیسم و سرانجام آته ئیسم و آنارشی در عرصه جهان بینی و اخلاق هموار شده و ناگزیر به آنارشی در مناسبات اجتماعی منجر شده است.

9

·        سودای اصلی ترادیسیونالیسم ـ از این رو ـ  ماهیتا حمله بر ایده های روشنگری و محتوای راسیونالیستی (خردگرائی) و ماتریالیستی فلسفه بورژوازی نوخاسته بوده است.

10

 مونتسکیو (1689 ـ 1751) 

رئیس مجلس فرانسه

مؤلف «روح القوانین» (1748)

از چهره های اولین مرحله روشنگری فرانسه  

·        ترادیسیونالیست ها ـ قبل از همه ـ بر ضد ایده های مونتسکیو، روسو، ولتر و کوندرسه مبارزه می کردند.

ادامه دارد.