شعری از سیاوش کسرائی (1)

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

با سپاس از

حریف

در شب تمام نشده ی سعدی

سیاوش کسرائی

• چه ﺳﭙﯿﺪ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﯼ، ﭼﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﺎﻫﺘﺎﺑﯽ !

• ﻧﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺟﺰ ﺯﺍﺭﯼ ﻭ ﺷﯿﻮﻥ ِ ﻋﻘﺎﺑﯽ

• ﻫﻤﻪ ﺩﺭّﻩ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﻦ ِ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ

• ﻧَﻪ ﻣﻘﺪّﺭ اﻡ، ﺩﺭﻧﮕﯽ، ﻧَﻪ ﻣﯿﺴّﺮ اﻡ، ﺷﺘﺎﺑﯽ

• ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ِ همزﺑﺎﻧﯽ ـ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ـ ﻧﻌﺮﻩ ﮐﺮﺩﻡ

• ﻧَﻪ ﺑﯿﺎﻣﺪ اﻡ، ﻃﻨﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑَﺮﻡ، ﺟﻮﺍﺑﯽ

• ﻫﻤﻪ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺯ ﺩﺍﻍ ِ ﺩﻝ ﻓﺴﺮﺩﻧﺪ

• ﭼﻮ ﻧﮑﺮﺩ ﺻﺨﺮﻩ، ﺭﺣﻤﯽ، ﭼﻮ ﻧﺪﺍﺩ ﭼﺸﻤﻪ، ﺁﺑﯽ

• ﺑﻨِﺸﯿﻦ ﺩﻝ ِ ﻫﻮﺍﯾﯽ، ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ِ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ

• ﻧﺪﻣﯿﺪ ﺍﺧﺘﺮﯼ ﮐﺎﻭ ﻧﺸِﮑﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﻬﺎﺑﯽ

• ﺑﻪ ﺳﭙﻬﺮ ِ ﺩﯾﺪﮔﺎﻫﻢ، ﺑﻪ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻫﻢ

• ﻧَﻪ ﺑُﻮَﺩ ﺑﻪ ﺷﺐ، ﺷﮑﺎﻓﯽّ ﻭ ﻧَﻪ ﺍﺯ ﺳَﺤَﺮ، ﺳﺮﺍﺑﯽ

• ﺗﻦ ِ ﻣﻦ ﮔﺪﺍﺧﺖ ﺩﺭ ﺗﺐ، ﻋﻄﺸﯽ ﺷﮑﺎفت اﻢ، ﻟﺐ

• «ﺳﺮ ِ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ .»

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری