میم حجری
۱
دو فرومایگی را هرگز نمی توان بخشید.
به این جمله آغازین احسان طبری
باید دقت داشت.
طبری
مثل ۹۹ درصد روشنفکران وطنی
توان تعریف بخور ـ نمیر مفهوم فرومایگی
را
ندارد.
برای اینکه به اهمیت تعریف علمی و اتساندارد مفاهیم و تفکر مفهومی واقف نیست.
اگر طبری به تعریف مفهوم فرومایگی خطر می کرد،
مسیر حرفش به کلی عوض می شد و حرف حساب و به درد بخور تحویل خواننده می داد.
راستی
فرومایگی به چه معنی است؟
معیار عینی و علمی برای تعیین فرومایگی چیست؟
۲
دو فرومایگی را هرگز نمی توان بخشید.
دقتی دیگر بر این جمله طبری،
دال بر موضع طبری نسبت به فرومایگان است.
طبری
خود
را
در مقام قاضی می بیند و خوانندگان مواعظ خود را به مقام قضات می رساند.
به همین دلیل
مسئله عفو و بخشش در حق فرومایگان
را
مطرح می سازد.
عفو و بخشش
اما
از
مفاهیم تئولوژیکی
است
و
نه
از مفاهیم مارکسیستی.
در
قران کریم
خدا ست که رحمان و رحیم است و نه بنده خاطی فرومایه
و
منظور از خدا،
بزرگان
اند.
اربابان بنده دار، فئودال و روحانی
اند.
خوانین و سلاطین
اند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر