بهار( 7/9/63)
برای همسر نازنینم
(انتشار دوباره، به عنوان شادباش گویی زادروزش،در ششم تیرماه)
سرچشمه:
صفحه فیس بوک
رضا افضلی
رضا افضلی با همسرششاعر، مترجم، پژوهشگر و استاد دانشگاه
• گهوارة پرنده غمگين است
• عريانيِ صفايت
• چون چشمه اي زلال
• كه ريگ ريگ و گَلّه رقصانِ ماهي اش
• پيداست
• جوشنده در برابرِ مردي، كه سال ها
• بي وقفه بر صحاريِ سوزان دويده است
• خوشبخت من
• كز چشمه صداقتِ تو آب مي خورم
• تو مي رسي هميشه
• همچون فرشته اي به نجاتِ يتيمكي
• وقتي كه اسبِ حادثه از خشم
• با پَرّشي بلند، زمين مي زند مرا
• تو مي رسي كه زخمِ مرا باز
• با اشكِ گرم خويش بشويي
• ايثارِ تو
• مفهومِ بي ريايِ پرستاري است
• هر روز اين بلنديِ ديواره كتاب
• گردِ اتاق من
• با آجُرِ قناعتِ تو پيش مي رود
• معمارِ من تويي
• اين طاقه هاي رنگيِ شعرم
• از ناخريده پيرهنانِ لطيفِ تو ست!
• تو زمزمِ جوانيِ خود را
• با واژه هاي چشمه ذهنم سرشته اي
• تا چون پرنده اي بسرايم
• در جمعِ كودكانِ يتيمِ كنارِ باغ،
• چون جويبار، از سرِ راهم گذشته اي
• مدیون تو ست، زندگی شعرهای من
• تو
• تنهاترين مفسّرِ يك شعرِ مبهمي
• شعري كه خود منم.
• هر بامدادِ من
• با گرميِ سلام تو آغاز مي شود
• لبخنده ی تو ـ پنجره ی باغي از بهار ـ
• هر صبحدم به جانبِ من باز مي شود
• تو كيستي كه سادگي و بي ريائي ات
• شعرِ مرا به نظم تو معتاد كرده است؟
• وقتي كه شعر تازه ای از راه می رسد
• وز شورِخود وجود مرا با جرقّه اي
• چون شعله مي كند،
• تنها توئي كه لحظه به لحظه
• چشم انتظار آمدنِ طفلِ تازه اي
• چون من شبِ تولّدِ دردانه مان ـ غزال ـ
• پشتِ اتاقِ تو
• در وحشت از تردّد آن سبز جامگان.
• شمشاد من!
• من شاخه هاي نازكِ نيلوفرم، پيچيده گردِ تو
• من خود توانِ زيستنم نيست
• زنده بمان
• كه زنده بمانم!
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر