شین میم شین
نه
اندیشه مادرزاد وجود دارد
و
نه
اندیشیدن مادرزادی.
اندیشیدن
را
باید مثل هرعلم،
در روندی دشوار فراگرفت.
شیخ سعدی
(۱۱۸۴ ـ ۱۲۸۳ و یا ۱۲۹۱)
(دکتر حسین رزمجو: بوستان سعدی، ص ۲۶)
حکایت ششم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان
سعدی»، ص ۲۸)
۱
کرم کن که فردا که دیوان نهند
منازل به مقدار احسان دهند.
معنی
تحت اللفظی:
از
فقرا دستگیری کن.
برای
اینکه در روز قیامت
متناسب
با میزان احسان
پاداش
داده می شود.
سعدی
در
این بیت شعر،
دیالک تیک داد و ستد
را
نیز
در
آیینه
آسمان
منعکس می کند
و
انعکاس آسمانی ـ انتزاعی آن
را
دیالک تیک احسان و اجر (منازل) می نامد:
در روز دیوان و حساب و کتاب، هرکس به اندازه احسانش (داد) منزلت (ستد)
دریافت خواهد کرد.
سلطان روم
شکوه سر داده که جز قلعه ای در شهر برایش نمانده
و
«اهل علوم» حواس پرت
او
را
به
کرم
دعوت می
کند
و
ضمنا
ادعا می کند که روز محشر به مقدار احسان برای انسانها منازل اعطا می کنند.
این منطق چپ اندر قیچی سعدی است.
اگر
اراده
انسانها در زمینه کرامت و خست
بنا بر خواست و اراده مستقیم الهی است،
پس چرا باید در روز محشر به مقدار احسان منازل
داده شود؟
اگر هر کاری بنا بر مشیت الهی صورت می گیرد و
انسانها عروسک کوکی اند و اراده خدا را اجرا می کنند،
چرا باید برای عروسک کوکی پاداش و عذاب مقرر شود؟
فقرا،
که
بر طبق
این بیت شعر سعدی،
توان احسان نداشته اند،
نه
در
دنیا
سعادتی نصیب شان خواهد شد
و
نه
در
عقبی.
خدای اسلام
تاجر تمامعیار
است
و
نه
فرزانه ای خردگرا.
اهل داد و ستد است
و
نه
اهل بشردوستی.
پایان
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر