قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره الأعراف ) (۴۸۲)

        

   

ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

 

﴿وَقَاسَمَهُمَا إِنِّي لَكُمَا لَمِنَ النَّاصِحِينَ﴾
[ الأعراف: ۲۱]

وبرای آن دو سوگند ياد کرد که من برای شما از خير خواهانم.

 

کریم

در این آیه،

اولین اقدام ابلیس را در زمینه فریب بنی آدم تشریح می کند:

ابلیس سوگند می خورد که از خیرخواهان حوا و آدم است.

 

سؤال این است که ابلیس به چه چیزی سوگند می خورد؟

 

معمولا

به اوتوریته ای (مرجعی) سوگند خورده می شود.

به اوتوریته ای که مورد قبول حریف است.

مثلا

سوکند به خدا، رب النوع، الهه، انبیاء، ائمه، پدر، مادر.

 

ابلیس با سوگند، حسن نیت خود را  به حوا و آدم می قبولاند.

می توان گفت 

که 

سوگند وسیله ای سوبژکتیو (ذهنی، لفظی، حرفی، ادعایی، بی پشتوانه علمی و عقلی و عملی و تجربی) برای اثبات حسن نیت است.

سؤال این است

که

چرا حوا و آدم

 باید بر اساس سوگندی خشک و خالی

 به خیر خواهی ابلیس و هر کس دیگر ایمان بیاورند و به ساز او برقصند؟

 

سؤال دیگر این است 

که

آلترناتیو اوبژکتیو (عینی)، علمی، عقلی، عملی و مطمئن برای سوگند چیست؟

 

این آلترناتیو اوبژکتیو (عینی)، علمی، عقلی، عملی و مطمئن برای سوگند

را

حافظ 

عرصه می دارد:

خوش بود، گر محک تجربه آید به میان

تا سیه روی شود، هر که در او غش باشد.

معنی تحت اللفظی:

محک اوبژکتیو (عینی)، علمی، عقلی، عملی و مطمئن برای سوگند

تجربه است.

 

حافظ هم بیشک این محک اوبژکتیو (عینی)، علمی، عقلی، عملی و مطمئن برای سوگند

را

از قرآن کریم دارد:

الله

  ایمان حضرت ابراهیم 

را

به محک تجربه می زند:

اگر به الله ایمان داری، 

سر پسر دلبندت را بسان بره ای ببر.

از تل آتش عبور کن.

 

ادامه دارد.