شین میم شین
بوستان
باب سوم
در عشق و مستی و شور
حکایت پانزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۹۲ ـ ۹۳ )
جهان پر سماع است و مستی و شور
ولیکن چه بیند در آئینه کور
معنی تحت اللفظی:
جهان مملو از سماع (رقص صوفیانه) و مستی و شور است.
فقط عاشق جماعت قادر به مشاهده و استماع مستی و شور و سماع اند.
کسی که عاشق نباشد (اهل معنی نباشد و اهل صورت باشد) نمی تواند ببیند و بشنود.
سعدی
در این بیت شعر
ساز و برگ شناخت حسی
را
یعنی
حواس پنجگانه
را
تا حد هیچ و پوچ تنزل می دهد
و
تخیل و توهم
را
به مقام همه چیز و همه کاره ارتقا می دهد.
در قاموس سعدی در این باب بوستان، چشم و گوش برون (فیزیکی)
کور و کر اند.
بینا و شنوا
چشم و گوش درون (تخیل و توهم) اند.
عارف خر و خردستیز در قاموس سعدی
شناسنده است
و
عالم و حکیم دانا و خردگرا
غافل و جاهل و نادان.
در حالیکه حواس پنجگانه نتیجه توسعه و تکامل میلیون ها ساله اند
و
مطمئن ترین ارگان های شناخت حسی اند.
سعدی
شناخت حسی را تحقیر می کند و «شناخت» خیالی و دلبخواهی و توهم امیز و خرافی را تجلیل.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر