آلن بدیو
(زادهٔ ۱۹۳۷)
فیلسوف معاصر و چپگرای فرانسوی،
نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس،
فعال سیاسی و استاد افتخاری بازنشسته در اکول نرمال سوپریور
وی از اعضای حلقه آلتوسر بود و به عنوان یک فعال سیاسی در مبارزات برای آزادی الجزایر و جنبش می۶۸ شرکت داشت
در ابتدا از اعضای حزب سوسیالیستهای متحد در فرانسه بود و سپس حلقه مائوئیستی را تأسیس کردند که بعدها منحل شد.
خالد رسولپور
«آلن بدیو»
بزرگترین فیلسوف زنده‌ی دنیا ست.
مشخصه مهم روشنفکریت وطنی
فقر مفهومی اش است.
خالد رسول پور
بی کمترین تردید از تعریف مفاهیم فلسفه و فیلسوف و حتی پیش پا افتاده ترین مفاهیم
بی خبر است.
به همین دلیل
موعظه خود را با این ادعای توخالی آغاز می کند.
ما این دعاوی او را تحلیل مارکسیستی خواهیم کرد تا اجنه بخوانند و جنشاد شوند.
ولی قبل از آن، روی پژوهش ویکی پیدیایی از دعاوی آلن بدیو خم می شویم:
۱
آلن بدیو
با طرح دوباره مسئله «حقیقت» در فلسفه معاصر
در برابر تمام جریانات پست‌مدرنیسم، نسبی‌گرایی اخلاقی، لیبرالیسم و تئوری‌هایی نظیر پایان تاریخ و … می‌ایستد.
منظور از طرح دوباره مفهوم حقیقت (و نه مسئله حقیقت) در فلسفه معاصر چیست؟
منظور از فلسفه معاصر چیست؟
ضمنا
مگر «جریانات پست‌مدرنیسم، نسبی‌گرایی اخلاقی، لیبرالیسم و تئوری‌هایی نظیر پایان تاریخ و …»
جریانات و تئوری های فلسفی اند؟
مگر اجامر پست مدرنیسم و نسبیت گرایی و لیبرالیسم و فوکویاما فیلسوف اند؟
۲
آلن بدیو
معتقد است
که
بایستی به صورت جدی پای سیاست رهایی‌بخش ایستاد
و
تجربه شکست کمونیسم در قرن ۲۰ پایان سیاست رهایی‌بخش نیست
بلکه «شکست، تاریخ اثبات یک فرضیه است»
به شرطی که به آن پایبند بود.
منظور آلن بدیو از مفهوم «سیاست رهایی بخش» چیست؟
نکند در محافل فلسفی فرانسه
مبارزه طبقاتی را «سیاست» و «سیاست رهایی بخش» می نامند.
مگر در قرن بیستم، کمونیسم شکست خورده است؟
نکند شکست اردوگاه سوسیالیستی رئال تحت سرکردگی اتحاد شوروی به معنی شکست کمونیسم بوده است؟
آدم
بی اختیار
یاد سطل ننه ات طلب های هپیلی هپو می افتد که