۱۴۰۴ اردیبهشت ۲۶, جمعه

قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره الأنعام ) (۴۰۴)



 ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

 

﴿فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّىٰ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ﴾
[ الأنعام: ۴۴]

چون همه اندرزهايى را كه به آنها داده شده بود فراموش كردند، همه درها را به رويشان گشوديم تا از آنچه يافته بودند شادمان گشتند، پس به ناگاه فروگرفتيمشان و همگان نوميد گرديدند.

محتوا و معنای این آیه کریم 

شبیه معما ست:

خلایق اندرزهای داده شده را فراموش می کنند.

الله

همه درها را به روی شان باز می کند.

خلایق چیزهایی می یابند و شادمان می شوند.

احتمالا

چیزهایی که اندرزها مربوط به آنها بوده است.

الله

درها را به طور ناگهانی بر روی خلایق شادمان می بندد و آنها نومید می شوند.

خوب

منظور؟

﴿فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا ۚ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾
[ الأنعام: ۴۵]

پس سپاس پروردگار جهانيان را كه ريشه ستمكاران بركنده شد.

کدام ستمکاران؟

فراموشکار را که نمی توان ستمکار قلمداد کرد.

ضمنا

نا امید سازی خلایق که به معنی فرود آوردن تبر بر ریشه ستم و ستمگر نیست.


﴿قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَخَذَ اللَّهُ سَمْعَكُمْ وَأَبْصَارَكُمْ وَخَتَمَ عَلَىٰ قُلُوبِكُم مَّنْ إِلَٰهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُم بِهِ ۗ انظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الْآيَاتِ ثُمَّ هُمْ يَصْدِفُونَ﴾
[ الأنعام: ۴۶]

بگو:

 آيا مى‌دانيد كه اگر اللّه گوش و چشمان شما را باز ستاند و بر دلهايتان مهر نهد 

چه خدايى جز اللّه آنها را به شما باز مى‌گرداند؟

 بنگر كه آيات خدا را چگونه به شيوه‌هاى گوناگون بيان مى‌كنيم. 

باز هم روى برمى‌تابند.

کریم

در این آیه،
 دیالک تیک فرم و محتوا را به شکل دیالک تیک شیوه های گوناگون تبیین آیات و محتوای واحد آنها بسط و تعمیم می دهد:
این به معنی گنجاندن محتوای واحدی در فرم های متعددی است.
مثل پختن قورمه سبزی در ظرف های متنوعی است.
شکوه کریم از این است که خلایق علیرغم تبیین اندیشه واحدی در فرم های مختلف تمکین نمی کنند.

﴿قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ بَغْتَةً أَوْ جَهْرَةً هَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الظَّالِمُونَ﴾
[ الأنعام: ۴۷]

بگو: 

چه مى‌بينيد، اگر عذاب خدا به ناگاه يا آشكارا بر شما فرود آيد، آيا جز ستمكاران هلاك مى‌شوند؟

محتوای این آیه کریم این است که اگر عذاب الهی نازل شود، فقط ستمکاران به هلاکت می رسند و نه دادگران.

منظور کریم از ستم، نه ستم به معنی بیداد، بلکه به معنی بی ایمانی است.

به معنی فراموش کردن عهد الست بسته شده با الله است.

بشریت قبل از بسته شدن نطفه اش در عالم الست قول داده که ایمان بیاورد .

اگر ایمان نیاورد، عهد شکنی کرده است و جزو ستمکاران گشته است.

منظور کریم
در تحلیل نهایی

این است که بندگان خدا، داد درخور به نعمات داده شده توسط الله، نداده اند.

یعنی

بیداد بر الله روا داشته اند و بیدادگر شده اند. 


ادامه دارد.
 

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر