درنگی در شعری از احسان طبریتحت عنوان «دومرد و دو مرگ» (۷)

 

 

خسرو روزبه

 ( ۱۲۹۴ – ۱۳۳۷) 

درنگی

از

شین میم شین

دومرد و دو مرگ

 

در واقع نيز " موفق شد " از روزبه چند سالی ،
با لرزه ، با تسليم ، با پذيرش زبونی،
بيشتر زنده باشد
ولی او سرانجام مُرد،
و با مرگش
زندگی هراسان و كوچكش ،
برای ابد پايان يافت 

طبری خیال می کند 

که 

مرگ حریف بورژوا پایان حیات حریف بوده است.

طبری نمی داند

 که 

یادها نامیرا هستند.

مثلا همکاران و یاران و فرزندان و خویشان حریف 

او را به یاد خواهند داشت.

طبری نمی داند 

که 

هر کسی در فرزندان و نوه ها و نتیجه های خود ادامه حیات می دهد.

طبری نمی داند 

که 

که حریف در همین شعر طبری احیا می شود و تماتیزه می شود (موضوعیت کسب می کند.)

طبری نمی داند 

که

خودش در شعر دیگری خلاف این خرافه خود را بیان داشته است:

که کار آدمی باقی است ار جسمش فنا گردد.

 

حریف مؤثر اثر و آثاری بوده است و در آثار مادی و مثلی (فرزندان خود) و فکری خود ادامه حیات می دهد.

طبری خیال می کند 

که 

حریف محتاط، آدم نبوده است.

چیزی در حد قارچی بوده است و مرده است و حیات ترس آلودش پایان یافته است.

طبری نمی داند  

که

قارچ حتی «قارچ» نیست، چه رسد به بشر.

قارچ

فی نفسه مؤثر آثار بیشمار بی بدیل و بی جانشین است.

اگر قارچ نبود، طبیعت تباه می شد و رشد نباتات متوقف.

طبری

فیلسوف نیست

 تا از خطه منفرد و خاص و جزء پا فراتر نهد

 و

 وارد عالم عام و کل شود 

و

 به کشف حقیقت نایل آید.

 

طبری

در جزئیات درجا می زند و از کشف حقیقت عاجز می ماند.

 

طبری

علیرغم تمایلات عرفانی، عارف حتی نیست.

و گرنه می دانست که از این خبر ها نیست:

 

اگر یک ذره را بر گیری از جای

خلل یابد همه هستی سراپای

شیخ شبستر

 

ادامه دارد .