سخنی شتابزده راجع به شهریار

سید محمد حسین بهجت تبریزی

(۱۲۸۵ - ۱۳۶۷)

میمحا نجار

۱

نه.

ما 

صدها شعر شهریار 

را

مثلا

 نصف حیدر بابای او 

را

تحلیل کرده ایم.

۲

خود این تحلیل انصار

اگر فرصت باشد

باید تحلیل شود.

۳

 

شهریار

 شاعر بزرگی

 بوده است.

۴

شهریار

شاعر اشرافیت فئودال و روحانی و تجار بازاری

بوده است.

۵

ولی

 شاعر بزرگی بوده 

و 

به

 زبان و فرهنگ آذری و فارسی 

خدمت کرده است.

۶

شاهکار شهریار

نه

پسرش

 (ان سان که انصار می گوید)

بلکه حیدربابای او ست.

۷

شهریار به استقبال شعری از سعدی رفته است

که

غول آسا ست

۸

ما 

در 

عمر مان

شعری به این زیبایی 

نخوانده ایم.

۹

از خواندن این شعر سعدی و شهریار

نمی توان سیر شد.

۱۰

منتشرش کرده ایم:

اي كه از كلك هنر نقش دل انگيز خدايي

حيف باشد مه من كاينهمه از مهر جدايي

گفته بودي جگرم خون نكني باز كجايي

من ندانستم از اول كه تو بي مهر و وفايي

عهد نابستن از آن به كه ببندي و نپايي

مدعي طعنه زند در غم عشق تو زياد ام 

(به من زیاده از حد طعنه می زند)

وين نداند كه من از بهر غم عشق تو زادم 

(من زاده شده ام تا غم عشق تو را بخورم.)

نغمه بلبل شيراز نرفته است ز يادم

دوستان عيب كنندم كه چرا دل به تو دادم

بايد اول به تو گفتن كه چنين خوب چرايي

تير را قدرت پرهيز نباشد ز نشانه

مرغ مسكين چه كند گر نرود در پي دانه؟

پاي عاشق نتوان بست به افسون و فسانه

اي كه گفتي:

«مرو اندر پي خوبان زمانه»،

ما كجاييم در اين بحر تفكر تو كجايي

تا فكندم به سر كوي وفا رخت اقامت

عمر

بي دوست،

ندامت

شد

و

با دوست

غرامت

سر و جان و زر و جاهم همه گو:

«رو به سلامت»

عشق و درويشي و انگشت نمايي و ملامت

همه سهل است، تحمل نكنم بار جدايي

درد بيمار نپرسند

به

شهر تو

طبيبان

كس در اين شهر ندارد

سر تيمار غريبان

نتوان گفت

غم

از

بيم رقيبان

به

حبيبان

حلقه بر در نتوانم زدن از بيم رقيبان

اين توانم كه بيايم سر كويت به گدايي

گرد گلزار رخ تو ست غبار خط ريحان

چون نگارين خط تذهيب به ديباچه قرآن

اي

لبت

آيت رحمت

دهنت

نقطه ي ايمان

آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پريشان

كه دل اهل نظر برد

كه

سري است خدايي

هر شب هجر بر آنم كه اگر وصل بجويم

همه چون ني به فغان آيم و چون چنگ بمويم

ليك مدهوش شوم

چون سر زلف تو ببويم

گفته بودم چو بيايي غم دل با تو بگويم

چه بگويم كه غم از دل برود چون تو بيايي

چرخ

امشب

كه

به كام دل ما خواسته گشتن

دامن وصل تو نتوان به رقيبان تو هشتن

نتوان از تو براي دل همسايه گذشتن

شمع را بايد از اين خانه برون بردن و كشتن

تا كه همسايه نداند كه تو در خانه مايي

سعدي اين گفت و شد از گفته خود باز پشيمان

كه مريض تب عشق تو

هدر گويد و هذيان

به شب تيره نهفتن نتوان ماه درخشان

كشتن شمع چه حاجت بود از بيم رقيبان

پرتو روي تو گويد

كه

تو در خانه مايي

نرگس مست تو

مستوري مردم نگزيند

دست گلچين نرسد تا گلي از شاخ تو چيند

جلوه كن

جلوه

كه

خورشيد

به

خلوت

ننشيند

پرده بردار كه بيگانه خود آن روي نبيند

تو بزرگي و در آيينه كوچك ننمايي

نازم آن سر كه چو گيسوي تو در پاي تو ريزد

نازم آن پاي كه از كوي وفاي تو نخيزد

شهريار

آن

نه

كه

با

لشكر عشق تو

ستيزد

سعدي آن نيست كه هرگز ز كمند تو گريزد

كه بدانست كه در بند تو

خوشتر

ز رهايي

پایان