وهم سبز (3) (بخش آخر)

اثری از روزبه دلیجانی 
فروغ فرخزاد 
(1313 ـ 1345) 
(1934 ـ 1966)

·        مرا پناه دهید، ای اجاق های پر آتش، ای نعل های خوشبختی

·        و ای سرود ظرف های مسین در سیاهکاری مطبخ

·        و ای ترنم دلگیر چرخ خیاطی

·        و ای جدال روز و شب فرش ها و جارو ها

·        مرا پناه دهید، ای تمام عشق های حریصی

·        که میل دردناک بقا بستر تصرف تان را

·        به آب جادو

·        و قطره های خون تازه می آراید.
 

·        تمام روز، تمام روز

·        ـ رها شده، رها شده چون لاشه ای بر آب ـ

·        به سوی سهمناک ترین صخره پیش می رفتم

·        به سوی ژرف ترین غار های دریایی

·        و گوشتخوارترین ماهیان

·        و مهره های نازک پشتم

·        از حس مرگ تیر کشیدند

·         

·        نمی توانستم، دیگر نمی توانستم

·        صدای پایم از انکار راه بر می خاست

·        و یأسم از صبوری روحم وسیع تر شده بود  

·        و آن بهار و آن وهم سبز رنگ

·        که بر دریچه گذر داشت، با دلم می گفت:

·        «نگاه کن،

·        تو ـ هیچگاه ـ پیش نرفتی

·        تو فرو رفتی.»

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری