محمد زهری
جزیره
(تهران ـ ۲۲ بهمن ۱۳۳۳)
به دکتر مراد علی زهری
چـــون کف دریــا، سپیـــدی مـی نمود
بـــادبـــانــم بـر دکـــل هـــای بلنـــد
بــاد از ســـاحـل بـه دورم مـــی کشید
مــی گــریــزانــدم ز بــوم گیـر و بنـد
هیـچ بــر ســـاحــل نــدارم، تـا بــر آن
حســرت آویــزم بــه یــاد آنچــه هست
سـرنـــوشتم مــانـده در چنـگال بــــاد
رفتــه هـایــم، رفتـه هــای پـر شکست
روز هــا رفتــم بــر آب و خـواند گـرم
سینـــه ی دریـــــا، نـــــوای دلــــفریب
چشـم مــن رنگ کبـــودی هــا گــرفت
در خــــــم نیلـــــی بــــــالا و نشیب
تــا شبـی در پــرده ی بــی رنــگ صبــح
یک جـــزیــره پیش چشمم بـــاز مــاند
اشـتـیــاقــم را ز کــــنج سینـــــه ام
سبــزه و گــل های سـاحل بـاز خـواند
بــــادبــــان قــــایقـم پیچیـده شــــد
لنگـــرم در مــاسـه ی ســـاحــل نشست
بــار دیگــر، پــای مــن بر روی خــاک
نقش نعلــم را ز کـــفش کـــهنه بست
در جــزیـره رفتم و در کــوچـه بــــاغ
فــرش بــود از برگ و گــل قـالیچه ها (قالیچه های متشکل از برگ و گل)
خنـده ی خــورشیــد و بـــوی صبح بـــود
شـــوقریــز و رنــجگیــر و جــانفزا
جرعه نوشان، سرخوش از چنگ و شراب
مــــردم از اندیشــه ی فــــردا بــــدور
مهــر ورز و گلفشــان و نغمه خــــوان
گلـرخـــان در رقص شیـــرین ســـرور
بــا همـه، جـوشیــدم و بـــردم ز یـــاد
آنچـــه بــود از غصـــه دیـریـن به جــای
مهــر ورز و گلفشــان و نغمــه خــوان
بستـرم بــــا هــر تن گـــرم آشنـــای
چنـــــد روزی رفت و روزی اوفـتـــاد
بــــر دل مــــن ســــایــه ی درد آوری
گفتم:
«اینک دل، از این ســاحل گــرفت
رفــت بــاید ســرزمیــن دیگــری»
چــون کـف دریــا، سپیـدی مــی نمـود
بـــادبـــانم بــــر دکـــل هــای بلنــد
بـــاد از سـاحـل بــه دورم مــی کشید
مــی گـریـزانـدم ز بــوم گیــر و بنــد
بـــادبـــانــم بـر دکـــل هـــای بلنـــد
بــاد از ســـاحـل بـه دورم مـــی کشید
مــی گــریــزانــدم ز بــوم گیـر و بنـد
هیـچ بــر ســـاحــل نــدارم، تـا بــر آن
حســرت آویــزم بــه یــاد آنچــه هست
سـرنـــوشتم مــانـده در چنـگال بــــاد
رفتــه هـایــم، رفتـه هــای پـر شکست
روز هــا رفتــم بــر آب و خـواند گـرم
سینـــه ی دریـــــا، نـــــوای دلــــفریب
چشـم مــن رنگ کبـــودی هــا گــرفت
در خــــــم نیلـــــی بــــــالا و نشیب
تــا شبـی در پــرده ی بــی رنــگ صبــح
یک جـــزیــره پیش چشمم بـــاز مــاند
اشـتـیــاقــم را ز کــــنج سینـــــه ام
سبــزه و گــل های سـاحل بـاز خـواند
بــــادبــــان قــــایقـم پیچیـده شــــد
لنگـــرم در مــاسـه ی ســـاحــل نشست
بــار دیگــر، پــای مــن بر روی خــاک
نقش نعلــم را ز کـــفش کـــهنه بست
در جــزیـره رفتم و در کــوچـه بــــاغ
فــرش بــود از برگ و گــل قـالیچه ها (قالیچه های متشکل از برگ و گل)
خنـده ی خــورشیــد و بـــوی صبح بـــود
شـــوقریــز و رنــجگیــر و جــانفزا
جرعه نوشان، سرخوش از چنگ و شراب
مــــردم از اندیشــه ی فــــردا بــــدور
مهــر ورز و گلفشــان و نغمه خــــوان
گلـرخـــان در رقص شیـــرین ســـرور
بــا همـه، جـوشیــدم و بـــردم ز یـــاد
آنچـــه بــود از غصـــه دیـریـن به جــای
مهــر ورز و گلفشــان و نغمــه خــوان
بستـرم بــــا هــر تن گـــرم آشنـــای
چنـــــد روزی رفت و روزی اوفـتـــاد
بــــر دل مــــن ســــایــه ی درد آوری
گفتم:
«اینک دل، از این ســاحل گــرفت
رفــت بــاید ســرزمیــن دیگــری»
چــون کـف دریــا، سپیـدی مــی نمـود
بـــادبـــانم بــــر دکـــل هــای بلنــد
بـــاد از سـاحـل بــه دورم مــی کشید
مــی گـریـزانـدم ز بــوم گیــر و بنــد
ســال هـــا بـــر آب، رانــدم درد نــاک
گشتــه ســـرگـــردان بحـــر بیکــران
روز و شــب چشــمـم نشسته در افــق
تـا کـه شـایـد گیـرد از برجــی نشــان
آن جـزیـره گـم شـد و از جست و جوش (جستجویش)
بـــادبـــانـم پــاره شـــد از بــاد راه
او بــرایـم مــرد و لیکــن بهــر خویش
زنـدگـانـی مــی کنــد بــی رنـج و آه
جرعه نوشان، سرخوش از چنگ و شراب
مــردم از انـدیشــه فــــردا، بـــــدور
مهــرورز و گـلفشـان و نغمه خــوان
گلــرخـــان در رقص شیـریـن ســرور
ای کبــودی هــای دریـــای بـــزرگ،
آرزویــــــم مـــــــــرده در راه دراز
آن جـــزیــره، دانــم از پیشم گــریخت
مــن دگـــر او را نخواهــم یافت بــاز
لیکــن امیــدی در ایــن دل مــی تپـد
تــا مـــرا بـــر سـاحـل خویشم کشـد
جــان مــن تلخــی گــرفت از آب تلـخ
کــام مـن، کــی ز آب، شیرینی کشد؟
کــور گشتم، بس کـه راهم روز و شب
آب بـــــود و آب بــــود و آب بـــــود
ای زمیــن، ای سنگ ساحـل هـای دور،
مـــردم از پهنــــای دریــــای کبـــود
گشتــه ســـرگـــردان بحـــر بیکــران
روز و شــب چشــمـم نشسته در افــق
تـا کـه شـایـد گیـرد از برجــی نشــان
آن جـزیـره گـم شـد و از جست و جوش (جستجویش)
بـــادبـــانـم پــاره شـــد از بــاد راه
او بــرایـم مــرد و لیکــن بهــر خویش
زنـدگـانـی مــی کنــد بــی رنـج و آه
جرعه نوشان، سرخوش از چنگ و شراب
مــردم از انـدیشــه فــــردا، بـــــدور
مهــرورز و گـلفشـان و نغمه خــوان
گلــرخـــان در رقص شیـریـن ســرور
ای کبــودی هــای دریـــای بـــزرگ،
آرزویــــــم مـــــــــرده در راه دراز
آن جـــزیــره، دانــم از پیشم گــریخت
مــن دگـــر او را نخواهــم یافت بــاز
لیکــن امیــدی در ایــن دل مــی تپـد
تــا مـــرا بـــر سـاحـل خویشم کشـد
جــان مــن تلخــی گــرفت از آب تلـخ
کــام مـن، کــی ز آب، شیرینی کشد؟
کــور گشتم، بس کـه راهم روز و شب
آب بـــــود و آب بــــود و آب بـــــود
ای زمیــن، ای سنگ ساحـل هـای دور،
مـــردم از پهنــــای دریــــای کبـــود
پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر