غربت

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

·         هنوز مادرم

·        نماز صبح را نخوانده بود،

·        مؤذنی هنوز

·        ندایی از مناره سر نداده بود،

·        که در کرانه افق

·        سپیده سر زد و ستاره ای

·        به سرزمین ما غروب کرد

·        چو شبنمی که از طلوع آفتاب

·        ز روی غنچه ای غمین

·        مکیده می شود

·        و واپسین ترانه های تلخ  او

·         چو شبنم و ستاره پاک بود

·        پرنده ها، ز کوی دوست می رسم

·        سلام  بر شما.

·        سلام  بر شما که در میان لانه های تان

·        پرنده ای به انتظار

·         به راه در غبار مه دویده،  چشم می کشد. 

·        سلام بر شما که در امید ساختن

·        دلی درون سینه های تان

·         به شور و شوق می تپد

·        ز من چه دور می شوند

·        درخت ها و دشت ها و چهره ها

·         ز من چه دور می شوند

·         ترانه ها و یادها و وعده ها

·        چراغ های بادی فراز کومه های دلگرفته مان

·        غروب کوچه باغ ها

·        و خنده های سرخوشانه در کنار کردها  (کرت ها)

·         اگر که روز بر کسان خوش است

·         و یا اگر که ماهتاب

·         سیاه بام های شان ـ به شب ـ سفید می کند، 

·        چه فایده

·        عبور ماه و آفتاب

·         برای اختر بداختری

·        که زیست می کند ورای آفتاب و ماه

·        و با وجود این تبی که همچو بال کرده دست های من

·         سبکتر از پری به باد خفته می روم

·         چه بی بها ست زندگی

·        چه کوچک است نیستی

·         دو میخ نازکی که نیش می زنند

·         ز تخت کفش های کهنه ام به پای من

·         دگر من از کرانه می روم

·         مرا نه رغبتی به موج

·         مرا نه رغبتی به بحر

·        چه عاشقانه بود غوطه خوردنم میان بازوان شان

·         دگر من از کرانه های بی نشانه می روم

·         درخت قد کشیده با تبر شکست

·        کبوتران ز بام ها گریختند

·         نماز مادرم تمام شد

·         و من کنار پنجره

·         در این هوای گرگ و میش بامداد

·        برای غربت امید، گریه می کنم

پایان