قرآن کریم از دیدی دیگر (سوره الأعراف ) (۴۹۹)

        

   

ویرایش و تحلیل

از

فریدون ابراهیمی

﴿إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهَارَ يَطْلُبُهُ حَثِيثًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ مُسَخَّرَاتٍ بِأَمْرِهِ ۗ أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ ۗ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ﴾
[ الأعراف: ۵۴]

پروردگار شما اللّه است كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد. 

پس به عرش پرداخت. 

 شب را در روز مى‌پوشاند و روز شتابان آن را مى‌طلبد.

 و 

آفتاب و ماه و ستارگان مسخّر فرمان او هستند. 

آگاه باشيد كه او را ست آفرينش و فرمانروايى. 

خدا آن پروردگار جهانيان به غايت بزرگ است.

کریم

در این آیه، احتمالا خرافات انجیل در زمینه خلقت جهان را به طرز مبالغه آمیزی تکرار می کند.

خلقت آسمان (و نه آسمان ها) و زمین در عرض شش روز.

سپس خلقت عرش (تحت سلطنت الهی) و شب و روز.

 

کریم

در این آیه،
مهر و ماه و ستارگان

را

هومانیزه (انسان واره) می کند

و

ادعا می کند که مهر و ماه و ستارگان بسان انسان ها، مطیع فرامین الهی اند.

کریم

در این آیه،

خدا را خالق و حاکم همه چیز هستی قلمداد می کند

و

بر عظمتش تأکید می ورزد.

﴿ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ﴾
[ الأعراف: ۵۵]

پروردگارتان را با تضرع و در نهان بخوانيد، زيرا او متجاوزان سركش را دوست ندارد.

کریم

در این آیه،

ظاهرا 

برای خدمات فوق الذکر خدا، مزد درخور می طلبد:

تضرع به درگاه او آنهم در خفا، یعنی در نهایت صداقت و بی ریایی.

کریم

در این آیه،

پرهیز از تضرع را به معنی تجاوز مبتنی بر سرکشی می داند.

این تحریف کریمانه باید در روند تحلیل قرآن او پیگیری و علت یابی و تعمیق شود.

 

ادامه دارد.