ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا
يُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى ۙ لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ
رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ﴾
[ البقرة: ۲۶۲]
مزد كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌كنند و پس از انفاق منّتى نمى‌نهند و آزارى نمى‌رسانند با پروردگارشان است.
نه بيمناك مى‌شوند و نه اندوهگين.
کریم در این آیه،
انفاق را به دو گونه سوبژکتیو طبقه بندی می کند:
الف
انفاقی که انفاق کننده (سوبژکت انفاق) بر سر مستمند (اوبژکت انفاق) منت می نهد ویا مستمند را مورد تحقیر و اذیت قرار می دهد.
ب
انفاقی که انفاق کننده (سوبژکت انفاق) منتی بر سر مستمند (اوبژکت انفاق) نمی نهد.
خیلی از سوبژکت های مؤمن انفاق حتی خود را نشان مستمندان نمی دهند و ناشناخته می مانند.
به همین دلیل حضرت علی
شبانه به مستمندان انفاق می کرد.
کریم نوع دوم انفاق را می ستاید.
۱
مزد
كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌كنند و پس از انفاق منّتى
نمى‌نهند و آزارى نمى‌رسانند با پروردگارشان است.
این بدان معنی است
که
مزد کسانی که پس از انفاق بر سر مستمند منت می نهند و یا او را مورد اذیت و توهین و تجاوز قرار می دهند، خدا نیست.
چون به ازای داد خود، ستد درخور دریافت کرده اند و دایره دیالک تیکی داد و ستد بسته شده است.
اما
مزد کسانی که پس از انفاق منت بر سر مستمند ننهاده و یا او را مورد سوء استفاده قرار نداده اند، با خدا ست.
چون بدین طریق، دایره دیالک تیکی داد و ستد هنوز بسته نشده است.
چنین کسی چندین برابر داد خود را در دنیا و عقبا از خدا دریافت می کند.
ستد او در دنیا، آرامش روحی و روانی حاصله از حمایت از همنوع نیازمند است
و
ستد او در عقبا پاداش الهی است.
۲
نه بيمناك مى‌شوند و نه اندوهگين.
چنین کسانی بیمی از صحرای محشر و عذاب در قبر ندارند.
ضمنا
اندوهگین نمی شوند.
این ستدی برای داد ناچیزشان است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر