شین میم شین
باب اول
در عدل و تدبیر و رأی
حکایت نوزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۴۹ ـ ۵۰)
بخش پنجم
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
به گرمابه پرورده و عیش و ناز
برنجد، چو بیند در جنگ باز
دو مردش نشانند، بر پشت زین
بود که اش زند، کودکی بر زمین.
معنی تحت اللفظی:
کسی که نازپرورده باشد از جنگجویی هراس دارد.
چنین کسی را دو نفر بلند می کنند و سوار اسب می کنند
و
کودکی می تواند او را از اسب به زمین اندازد.
سعدی
در این دو بیت شعر، به نقش پراتیک و تمرین و تجربه اشاره می کند.
آنچه که در این باب بوستان اصلا و ابدا مطرح نمی شود، جزم «مشیت الهی» است.
انسان در این باب بوستان، صاحب اختیار تمام است.
همه چیز اکتسابی، قابل یادگیری است.
انگار نه انگار که خدائی، قضا و قدر و سپهر و روزگار و چرخ و گردونی در کار است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر