شهناز هماپور
(۱۵. ۱۱. ۹۵)
تحلیلی
از
شین میم شین
در بعدازظهر های جنوب،
چیزی گنگ چرخ می زند،
در فضا.
می رسد به درختان،
تکانشان می دهد.
مثل تکان مرده ها،
در خاکسپاری شان.
برگ ها که می ریزد،
پرنده ها هم ساکت می شوند.
نیمکت ها جای می دهند
سال های تباه را،
در پارک ها.
توده های سیاه پوش،
خیره به فواره های خاموش
درختان دلخور
سایه را پرت می کنند به اسباب بازی ها،
در نبود کودکان.
بعداز ظهر های جنوب
خواب هزار ساله را حمل می کنند
بر
شانه های شهر،
در
اتوبوس های خالی .
و
ایستگاه های خلوت،
چون چشمی منتظرند،
توده های سیاه پوش مغموم
را
زیر نگاه همیشگی پنجره ای
با
دوچشم سیاه.
در فضا،
چیزی گنگ سرک می کشد،
وقتی جمعه روی کف خیابان
راه می رود .
پایان
ویرایش
از
تارنمای دایرة المعارف روشنگری
۱
۲
۳
۴
۵
۶
۷
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر