آرتور شوپنهاور
(۱۷۸۸ ـ ۱۸۶۰)
فیلسوف، نویسنده و استاد در مدارس عالی آلمان
آموزش او شامل اتیک، متافیزیک و استه تیک بوده است.
او فلسفه کانت را مرحله تدارکی فلسفه خویش می دانست.
او جهان را مبتنی بر اصل نامعقول قلمداد می کرد
در زمینه آموزش ایده ای افلاطون و فلسفه های شرق نیز صاحب نظر بوده است.
او نماینده ایدئالیسم ذهنی و در تئوری شناخت نماینده سوبژکتیویسم بوده است.
ویرایش و تحلیل
از
مسعود بهبودی
آرتور شوپنهاور
احساس اشرافیت [فکری] موجب گرایش به انزوا و تنهایی می گردد.
همه افراد پست
به
طرز تاسف اوری
معاشرتی هستند،
ولی
انسان های برجسته و
شریف
با
گذشت زمان
به
این بینش
دست می یابند
که
به
جز استثنائات نادر،
در
جهان
میان تنهایی و فرومایگی
یکی
را
باید برگزینند .
۱
احساس اشرافیت [فکری] موجب گرایش به انزوا و تنهایی می گردد.
شوپنهاور
اریستوکراسی
را
با
صفت فکری
مزین می سازد.
اریستوکراسی (اشرافیت) فکری
به
چه معنی است؟
شوپنهاور
نماینده سوبژکتیویسم و ولونتاریسم (ذهنگرایی و اراده گرایی) بوده است.
در
منطق تق و لق شوپنهاور
می توان
به
لحاظ طبقاتی
رعیت تهیدست محروم از کلیه نعمات مادی و فکری و فرهنگی و هنری
بود
و
علیرغم آن
به
لحاظ فکری
اریستوکرات
بود.
دلیل این طرز «تفکر»
بیگانگی با متد فکری دیالک تیکی است.
به
همین دلیل
دیالک تیک وجود اجتماعی و شعور اجتماعی
به
شکل دوئالیسم اریستوکراسی مادی و اریستوکراسی فکری تحریف می شود.
ما
با
این نوع عوامفریبی
در
آثار فقها و شعرا و ادبا و فضلای فئودالی قرون وسطی
(سعدی و حافظ و غیره)
سر و کار پیدا می کنیم:
بزرگان که نقد صفا داشتند
چنین
خرقه
زیر قبا
داشتند.
معنی تحت اللفظی:
اریستوکرات هایی
که
پاکدل مطلق
بوده اند،
البسه اشرافی
در بر داشته اند
و
ژنده های رعیتی در زیرش.
سعدی
هم
در
تحلیل نهایی
همین مفهوم اشرافیت فکری شوپنهاور
را
به
شکل رعیت فکری اشرافیت فئودالی و روحانی بسط داده است.
می توان
عملا در رأس حاکمیت فئودالی بود
و
ضمنا
متقی و پارسا و پاکدامن بود.
گوژ بالا گوژ طرز «تفکر» شوپنهاور
تمایل اریستوکراسی فکری
به
انزوا
ست.
اکنون
می توان
به
بضاعت فکری اریستوکراسی فکری
پی برد.
اصولا و قاعدتا
کسی که فکری در کاسه سر داشته باشد،
وسوسه ای جز انتقال آن به هر طرز و طریق و حتی به هر قیمت
ندارد.
دست خود آدم ها هم نیست.
خیلی از وزرا و شعرا و ملازمان و مشاوران خوانین و سلاطین
چه بسا
جان بر سر این وسوسه نهاده اند.
ای بسا شاعر
که
به
سبب سرایش ذمی در حق شاه و شیخ و خانی
اعدام شده است
و
اگر
احیانا
فرار کرده باشد
خانه اش
به
آتش کشیده شده است.
مثلا
فریدون توللی توده ای متواری از جهنم شیوخ شیراز.
۲
همه افراد پست
به
طرز تاسف اوری
معاشرتی هستند،
شوپنهاور
بر پشت اریستوکراسی
پالان فکری
نهاده بود.
ولی
در
مورد توده
از
پالان فکری
اثری نیست.
توده
فقط
پست
است
و
چون پست است،
پس متمایل به معاشرت با پستان دیگر است.
آدم
باید
از
جامعه
به
کلی
بی خبر مطلق باشد
و
چنین ادعا کند.
توده
از
فرط گرفتاری
فرصت معاشرت با کسی ندارد.
معاشرت و سیر و سفر و عیش وعشرت و نوش و لذت
در
انحصار اریستوکراسی و بورژوازی علاف و انگل و عیاش
است.
اریستوکراسی و بورژوازی
راه دیگری برای پر کردن خلأ زندگی انگلی خود ندارد.
ادامه دارد.
آرتور شوپنهاور
(۱۷۸۸ ـ ۱۸۶۰)
فیلسوف، نویسنده و استاد در مدارس عالی آلمان
آموزش او شامل اتیک، متافیزیک و استه تیک بوده است.
او فلسفه کانت را مرحله تدارکی فلسفه خویش می دانست.
او جهان را مبتنی بر اصل نامعقول قلمداد می کرد
در زمینه آموزش ایده ای افلاطون و فلسفه های شرق نیز صاحب نظر بوده است.
او نماینده ایدئالیسم ذهنی و در تئوری شناخت نماینده سوبژکتیویسم بوده است.
ویرایش و تحلیل
از
مسعود بهبودی
آرتور شوپنهاور
احساس اشرافیت [فکری] موجب گرایش به انزوا و تنهایی می گردد.
همه افراد پست
به
طرز تاسف اوری
معاشرتی هستند،
ولی
انسان های برجسته و شریف
با
گذشت زمان
به
این بینش
دست می یابند
که
به
جز استثنائات نادر،
در
جهان
میان تنهایی و فرومایگی
یکی
را
باید برگزینند .
۱
احساس اشرافیت [فکری] موجب گرایش به انزوا و تنهایی می گردد.
شوپنهاور
اریستوکراسی
را
با
صفت فکری
مزین می سازد.
اریستوکراسی (اشرافیت) فکری
به
چه معنی است؟
شوپنهاور
نماینده سوبژکتیویسم و ولونتاریسم (ذهنگرایی و اراده گرایی) بوده است.
در
منطق تق و لق شوپنهاور
می توان
به
لحاظ طبقاتی
رعیت تهیدست محروم از کلیه نعمات مادی و فکری و فرهنگی و هنری
بود
و
علیرغم آن
به
لحاظ فکری
اریستوکرات
بود.
دلیل این طرز «تفکر»
بیگانگی با متد فکری دیالک تیکی است.
به
همین دلیل
دیالک تیک وجود اجتماعی و شعور اجتماعی
به
شکل دوئالیسم اریستوکراسی مادی و اریستوکراسی فکری تحریف می شود.
ما
با
این نوع عوامفریبی
در
آثار فقها و شعرا و ادبا و فضلای فئودالی قرون وسطی
(سعدی و حافظ و غیره)
سر و کار پیدا می کنیم:
بزرگان که نقد صفا داشتند
چنین
خرقه
زیر قبا
داشتند.
خرقه
زیر قبا
داشتند.
معنی تحت اللفظی:
اریستوکرات هایی
که
پاکدل مطلق
بوده اند،
البسه اشرافی
در بر داشته اند
و
ژنده های رعیتی در زیرش.
سعدی
هم
در
تحلیل نهایی
همین مفهوم اشرافیت فکری شوپنهاور
را
به
شکل رعیت فکری اشرافیت فئودالی و روحانی بسط داده است.
می توان
عملا در رأس حاکمیت فئودالی بود
و
ضمنا
متقی و پارسا و پاکدامن بود.
گوژ بالا گوژ طرز «تفکر» شوپنهاور
تمایل اریستوکراسی فکری
به
انزوا
ست.
اکنون
می توان
به
بضاعت فکری اریستوکراسی فکری
پی برد.
اصولا و قاعدتا
کسی که فکری در کاسه سر داشته باشد،
وسوسه ای جز انتقال آن به هر طرز و طریق و حتی به هر قیمت
ندارد.
دست خود آدم ها هم نیست.
خیلی از وزرا و شعرا و ملازمان و مشاوران خوانین و سلاطین
چه بسا
جان بر سر این وسوسه نهاده اند.
ای بسا شاعر
که
به
سبب سرایش ذمی در حق شاه و شیخ و خانی
اعدام شده است
و
اگر
احیانا
فرار کرده باشد
خانه اش
به
آتش کشیده شده است.
مثلا
فریدون توللی توده ای متواری از جهنم شیوخ شیراز.
۲
همه افراد پست
به
طرز تاسف اوری
معاشرتی هستند،
به
طرز تاسف اوری
معاشرتی هستند،
شوپنهاور
بر پشت اریستوکراسی
پالان فکری
نهاده بود.
ولی
در
مورد توده
از
پالان فکری
اثری نیست.
توده
فقط
پست
است
و
چون پست است،
پس متمایل به معاشرت با پستان دیگر است.
آدم
باید
از
جامعه
به
کلی
بی خبر مطلق باشد
و
چنین ادعا کند.
توده
از
فرط گرفتاری
فرصت معاشرت با کسی ندارد.
معاشرت و سیر و سفر و عیش وعشرت و نوش و لذت
در
انحصار اریستوکراسی و بورژوازی علاف و انگل و عیاش
است.
اریستوکراسی و بورژوازی
راه دیگری برای پر کردن خلأ زندگی انگلی خود ندارد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر