نئوهگلیانیسم (۱)

پروفسور دکتر مانفرد بور 

برگردان

شین میم شین

  

۱

·      نئوهگلیانیسم به جریانی از فلسفه بورژوائی اطلاق می شود که  اثرگذاری اصلی اش در اواخر دهه ۲۰ و اوایل دهه ۳۰ قرن بیستم بوده است.

۲

·      نئوهگلیانیسم ـ به معنی محدود کلمه ـ میدان عملش محدود به آلمان بود.

مؤسسان نئوهگلیانیسم

·      مؤسسان متنفذ نئوهگلیانیسم به شرح زیر بوده اند:

۱

·      دیلتی  

·      در «تاریخ جوانی هگل»، ۱۹۰۷)   

۲

·      ابینگهاوس

·      در «ایدئالیسم نسبی و مطلق»، ۱۹۱۰)  

۳

·      ویندل باند

·      در «نوسازی هگلیانیسم»، ۱۹۱۰)

نمایندگان اصلی نئوهگلیانیسم

·      نمایندگان آلمانی اصلی نئوهگلیانیسم به شرح زیر بوده اند:

۱

·      لاسون  

۲

·       کرونر

۳

·       گلوکنر

۴

·       بیندر

۵

·       لارنس

۶

·      روزن سوایگ

۷

·      فرایر

۸

·       اشپرانگر

۹

·       مارک

۱۰

·       لیبرت.

۳

·      نئوهگلیانیسم علاوه بر آلمان در کشورهای زیر نیز نفوذ داشت:

الف

·      ایتالیا

·      (کروسه، جنتیله)

ب

·      هلند

·      (بولند، ویگرسما، هسینگ)

پ

·      اندکی هم در فرانسه و انگلستان.

۴

·      نئوهگلیانیسم از نئوکانتیانیسم توسعه می یابد.

·      مراجعه کنید به نئوکانتیانیسم.

۵

·      گرایش اصلی نئوهگلیانیسم، سودای احیای فلسفه هگل را برای تشکیل یک جهان بینی ایراسیونالیستی (خردستیز) بر سر داشت.

۶

·      نئوهگلیانیسم، گشتاور انقلابی فلسفه هگل، یعنی متد دیالک تیکی را از بین می برد.

·      پا فراتر گذاشتن انتقادی هگل از کانت را نفی و انکار می کرد و کلیات هگل را به طور  ایراسیونالیستی در آثار اولیه او خلاصه می کرد:

الف

·      هگل از سوئی به درجه «مکمل» کانت تنزل داده می شد.

·       از سوی پانته ئیست عرفانی قلمداد می شد و بالاخره نزدیک به  فلسفه حیات و رمانتیک تلقی می شد.

·      مراجعه کنید به فلسفه حیات.

ب

·      آموزش هگل می بایستی ـ قبل از همه ـ از تضاد و نفی دیالک تیکی ـ به مثابه هسته اصلی درک هگل از تئوری توسعه و پیشرفت اجتماعی ـ تهی شود.

ادامه دارد.