که پایه پایه ی تاریخ آفریده ی تو ست

شعری از ر. ها
به یاد کارگری در تبریز که سینه سپر کرد و گفت: 
«بزن!»   
افسری گفته بود: 
«ترسوهای پست، متفرق شوید و گرنه می زنم.»    
سرچشمه:
صفحه فیس بوک آرش محمدی

·        کسی که صد هزار فرسنگ

·        از ستاره و خورشید و ماه فاصله داشت

·        و شانه های حقیرش را

·        به غیرِ فلسِ پستی و دریوزگی نمی پوشاند،

·        صدای پر تعفن مرداب را

·        ز فاضلابِ حنجره بیرون ریخت،

·        که هر که بیشتر آید از این

·        به عمق تیره و خاموش خاک

·        خواهد خفت.

 

·        به ناگه از دل دریای پرتلاطم جوشان

·        چو کوهواره ای از قهر و خشم خروشان

·        قدم نهاد و در آمد

·        که بنگر:

·        «اینک من!»

 

 

·        و دست های جوانش را

·        به وسعتِ آفند و مِهر

·        - چنان که پرنده ای –

·        به پرواز برگشود

·        صداش رایحه ی پونه های وحشی داشت

·        و چشم های شعله وَرش وامدارِ قلبش بود.

 

·        چه دست های بلندی به اوج

·        بدرقه اش کرد!

·        صدای باد بود که می خواند:

·        «ز خاکِ وی شقایقِ نُعمان اگر نظر دارید

·        به آسمان مبریدش،

·        به خاک بسپارید!» 

 

·        کجایی، ای رفیقِ همدم و همرزم؟

·        ای آشنای نادیده!

·        که ما سرِ آن داریم

·        تا

·        گنگِ حادثه دیده،

·        ضرورت تاریخ را،

·        به حرف درآوریم

 

·        تا

·        گنگ حادثه دیده

·        ضرورت تاریخ را

·        به حرف در آوریم

 

·        و اعتراف بگیریم از او،

·        که آفریدگار ندارد

·        به غیر کوشش و کار.

·        تو را کدام نام و کدامین نشان

·        سزد، بِه از این،

·        که پایه پایه ی تاریخ

·        آفریده ی تو ست،

·        به نامِ نامیِ تو ست!

·        تو را نیاز به نامی فراتر از این هست؟!

 

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان