رخشنده اعتصامی
(۱۲۸۵ – ۱۳۲۰)،
معروف به پروین اعتصامی
درنگی
از
میم حجری
قدح از لاله بگیرد نرگس
همه جا ساغر و صهبائی هست
نرگس از دست لاله پیاله شراب می گیرد و گلستان مملو از ساغر و می است.
پروین در این بیت شعر،
گل های نرگس و لاله را سوسیالیزه و هومانیزه و پرسونالیزه می کند و بین آندو رابطه اجتماعی بر قرار می سازد:
لاله در قدح نرگس شراب سرخ می ریزد.
فرم گل های نرگس و لاله
پیاله و جام و ساغر آسا ست.
پروین محتوای لاله را شراب سرخ تصور و تصویر می کند.
دلیل شیوایی این بیت شعر پروین،
همراهی حروف سین و صاد در مصراع دوم است.
نه ز مرغان چمن گمشده‌ای است
نه ز زاغ و زغن آوائی هست
نه ز زاغ و زغن آوائی هست
معنی تحت اللفظی:
همه چیز در گلستان در نهایت کمال است:
همه پرندگان آوازخوان حضور دارند و از زاغ و زغن اثری نیست.
زاغ و زغن
پرندگانی اند که فصل بهار به دردشان نمی خورد.
زاغ و زغن
پس از رسیدن میوه ها و دانه ها و در گرماگرم گرد آوری آذوقه زمستانی توسط موش ها و غیره
عمدتا در پاییز و زمستان
وارد باغات می گردند.
تا هم از شکار موش و حشرات و غیره و هم از میوه ها و دانه های باغات تغذیه کنند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر