زمین باطل

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

(1345) 

·         ساحلی بودم که دریایی میان بازوان استوار من شنا می کرد

·         زیر چشمم موج هایش بال های شوق وا می کرد

·        گاه می خندید

·        گاه می رقصید

·        نغمه می گسترد از گرداب

·        قصه می آورد از نرم و درشت آب

·        در تلاش پر تکاپویش هیاهوها به پا می کرد

·        جان بی آرام او را همنشین و همدلی بودم

·        سرخوش و سیراب و سنگین ساحلی بودم

·         آسمان چشم تنگ از شور ما آشفت

·        بر زمین باران نفرین ریخت

·        جان دریا سوخت

·        در میان بازوان من

·        خفت آن آوازه خوان دریا

·        بی تکان آبی است

·        بی نفس افتاده مردابی است

·        در کنار او

·        بی نوازش های دست مهربار او

·        من زمین باطلی هستم

·        خاک پرت افتاده ی سر در گلی هستم

·         سر به سر خاموش

 ·        ساحلی هستم

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری