رمان طایفه توئی (روحانیت، طایفه روشنفکر) (۱۹)

 

 

برتولت برشت
برگردان 

میم حجری

 

۱۱۹

·     صبح یکی از روزها، میان هونگ و کوان دعوایی هم درگرفت.

 

۱۲۰

·     هونگ هر از گاهی حرفی خطاب به کوان (سخن نیوش بی همتا) ادا می کرد.

·    البته نه با صدای بلند.

 

۱۲۱

·     حرف های هونگ همیشه هم ربط به آنچه که او می شنید، نداشت.

 

۱۲۲

·     در اثر حرف های هونگ، حواس کوان پرت می شد و او نمی توانست گفت و گوهای طلاب را که هر دو با هم گوش می دادند، بشنود.

 

۱۲۳

·     کوان این نکته را به هونگ گوشزد کرد:

·    به لبخندی گفت:

·    «تو حواس مرا پرت می کنی و من نمی توانم بحث جاری را بفهمم.

·    من فکر می کنم که تو ضمن حرف زدن، بحث این جماعت را می فهمی.

·    من اما نمی فهمم.»

 

۱۲۴

·     هونگ از این یادآوری کوان رنجیده خاطر گشت.

 

۱۲۵

·    کوان اما دلیلی بر رنجش او نمی دید.

·    برای اینکه او حقیقت امر فیزیکی ئی را (توان شنیدن همزمان حرف های دو نفر را) گوشزد شده بود.

·    حقیقت امری که برای کوان ظاهرا نامأنوس و ناشناخته  بود.

 

۱۲۶

·    کوان، آنسان که انگار به تفاوت جایگاه جامعتی (طبقاتی) موجود خود با هونگ واقف است و بدان توجه دارد، بر آن بود که هونگ اگر می دانست که مزاحم کوان می شود، حرف زدن را هرگز به خیال خود هم حتی راه نمی داد.

 

۱۲۷

·     البته دیگر نیازی به ذکر این مسئله نداشت.

·    برای اینکه هونگ فوری و خیلی جدی پوزش خواست.

 

۱۲۸

·    این امر کوان را غمناک ساخت.

 

۱۲۹

·    وقتی آندو در اثر فراموشکاری سریع جوانان دوباره آشتی کردند، کوان متوجه شد که هونگ به هنگام اطعام طعام، وقتی می خواهد حرف بزند، حالت و هیئت معلم قد بلند را به خود می گیرد.

 

۱۳۰

·    این حالت و هیئت نه به هونگ ساده و فروتن می آمد و نه ربطی به طبیعت موضوع بحث داشت.

 

۱۳۱

·     به نظرش می رسید که هونگ، حالت و هیئت خود را با حرف ها دمساز نمی سازد، بلکه حرف هایش را با حالت و هیئت دمساز می سازد.   

 

۱۳۲

·     کوان نخست، بر این باور بود که این کردوکار هونگ درست نیست.

·    بعد فکر کرد که هونگ بدین طریق به ادراکات کاملا جدی و جالب رسیده است و نه فقط به حرف های جدی و جالب.

·    در نتیجه دلش از تحسین نسبت به هونگ پر شد که چنین سریع و سهل و ساده فراگرفته است.

 

ادامه دارد.