درنگی در لاطائلات اجامر وطنی و اجنبی (۲۸)

 

درنگی 

از 

میم حجری

زندگی بسیار کوتاه تر از آن است که، آن را صرف کینه ورزی،لجبازی، و گیر کردن در سوءتفاهم‌ها کنیم، 

چه خوب است که حرف ها،احساسات خوب یا بد، و حتی گلایه هایمان از یکدیگر را، رُک و بی‌پرده به همدیگر بگوییم، تا اینکه با خودخوری،پرده بکشیم روی حقایق؛ و رنج و دل‌آزردگی را عمدا امتداد دهیم.
متا

 

۱

زندگی بسیار کوتاه تر از آن است که، آن را صرف کینه ورزی،لجبازی، و گیر کردن در سوءتفاهم‌ها کنیم

معنی تحت اللفظی:

به دلیل کوتاهی زندگی (عمر)

از اقدامات زیر صرفنظر کنیم:

کینه ورزی

لجبازی

 گیر کردن در سوءتفاهم‌ها

 

 

متا در این جمله، علاوه بر صرفنظر از کینه ورزی، نهی از لجبازی، راه حلی برای گیر نکردن در سوء تفاهم ها  عرضه می کند.

 

ایراد فکری و فلسفی و نظری (تئوریکی) متا در طرز «تفکر» سوبژکتیویستی ـ متافیزیکی (طرز «تفکر» مبتنی بر ذهنگرایی ضد دیالک تیکی) او ست

متا

خیال می کند که دلیل  تشکیل سوء تفاهم ها، کین توزی و لجباری است.

بی انکه بداند که کین توزی و لجباری معلول اند، ثانوی اند و نمی توانند منبع و مبنای سوء تفاهم ها باشند.

 

اساسی ترین دلیل سوء تفاهم ها قبل از همه طبقاتی است.

سوء تفاهم بین دهقانان و سکنه شهرها که دهقانان را با صفت دهاتی ها تحقیر می کنند،  در تفاوت  و تضاد مادی و معیشتی و طبقاتی بین شهر و روستا و سکنه آنها ست.

 

همین  تفاوت  و تضاد مادی و معیشتی و طبقاتی

در مفاهیم و اخلاق آندو منعکس می شوند.

دهقانان معنی مفاهیم شهری ها را اصلا نمی فهمند.

به همین دلیل نمی توانند واکنش متناسب از خود نشان دهند، چه رسد به هماندیشی.

 

زادگاه جوک ها و طعنه ها و طنزها هم چه بسا همین سوء تفاهم ها هستند.

اگر فرصت باشد، باید جوک هایی را که شهری ها در نهایت بیرحمی راجع به رشتی ها و لرها و ترکها و اعراب و غیره ساخته اند، 

مورد تحلیل مارکسیستی قرار دهیم.

 

شهریار 

به نمایندگی از خلق آذربایجان و دیگر خلق های کشور 

نسبت به این سوء تفاهم ها

موضع پوئه تیکی ـ خرکی ـ خرده بورژوایی گرفته است.

موضعی که به نوبه خود هم نشانه دهاتیت خود شاعر است، هم مبتنی بر سوء تفام های متقابل است و هم قابل تحلیل مارکسیستی است:

  

 

(تهران و تهرانی)

الا ای داور دانا تو میدانی که ایرانی
چه محنتها کشید از دست این تهران و تهرانی
چه طرفی بست از این جمعیت ایران جز پریشانی
چه داند رهبری سر گشته صحرای نادانی

چرا مردی کند دعوی کسی کو کمتر است از زن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

تو ای بیمار نادانی چه هذیان و هدر گفتی
به رشتی کله ماهی خور به طوسی کله خر گفتی
قمی را بد شمردی اصفهانی را بتر گفتی
جوانمردان آذربایجان را ترک خر گفتی

تو را آتش زدند و خود بر آن آتش زدی دامن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

تو اهل پایتختی باید اهل معرفت باشی
به فکر آبرو و افتخار مملکت باشی
چرا بیچاره مشدی وحشی و بی تربیت باشی
به نقص من چه خندی خود سراپا منقصت باشی

مرا این بس که میدانم تمیز دوست از دشمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

گمان کردم که با من همدل و همدین و همدردی
به مردی با تو پیوستم ندانستم که نامردی
چه گویم بر سرم با ناجوانمردی چه آوردی
اگر میخواستی عیب زبان هم رفع میکردی

 
ولی ما را ندانستی به خود هم کیش و هم میهن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

به شهریور مه پارین که طیارات با تعجیل
فرو میریخت چون طیر ابابیلم به سر سجیل
چه گویم ای همه ساز تو بی قانون و هردمبیل
تو را یک شب نشد ساز و نوا در رادیو تعطیل

ترا تنبور و تنبک بر فلک میشد مرا شیون
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

به دستم تا سلاحی بود راه دشمنان بستم
عدو را تا که ننشاندم به جای از پای ننشستم
به کام دشمنان آخر گرفتی تیغ از دستم
چنان پیوند بگسستی که پیوستن نیارستم

کنون تنها علی مانده است و حوضش چشم ما روشن!
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

چو استاد دغل سنگ محک بر سکه ما زد
ترا تنها پذیرفت و مرا از امتحان وا زد
سپس در چشم تو تهران به جای مملکت جا زد
چو تهران نیز تنها دید با جمعی به تنها زد

تو این درس خیانت را روان بودی و من کودن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

چو خواهد دشمنی بنیاد قومی را براندازد
نخست آن جمع را از هم پریشان و جدا سازد
چو تنها کرد هریک را به تنهایی بدو تازد
چنان اندازدش از پا که دیگر سر نیفرازد

 
تو بودی آنکه دشمن را ندانستی فریب و فن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

چرا با دوستدارانت عناد و کین و لج باشد
چرا بیچاره آذربایجان عضو فلج باشد
مگر پنداشتی ایران ز تهران تا کرج باشد
هنوز از ما ست ایران را اگر روزی فرج باشد

تو گل را خار میبینی و گلشن را همه گلخن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

تو را تا ترک آذربایجان بود و خراسان بود
کجا بارت بدین سنگینی و کارت بدینسان بود
چه شد کرد و لر و یاغی کزو هر مشکل آسان بود
کجا شد ایل قشقایی کزو دشمن هراسان بود

کنون ای پهلوان، چونی؟

 نه تیری ماند و نی جوشن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

کنون گندم نه از سمنان فراز آید نه از زنجان
نه ماهی و برنج از رشت و نی چایی ز لاهیجان
از این قحط و غلا مشکل توانی وارهاندن جان
مگر در قصه ها خوانی حدیث زیره و کرمان

دگر انبانه از گندم تهی شد دیزی از بنشن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من

 

پایان

ادامه دارد.