خود آموز خود اندیشی (۱۰۴۵)

 

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شور

حکایت اول

بخش دوم

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۸۲ ـ ۸۳)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم

 

۱

پریشیده عقل و پراکنده هوش

ز قول نصیحتگر آکنده گوش

معنی تحت اللفظی:

مشخصه مهم عشاق حق، پریشانی عقلی و حواس پرتی از سویی

و

اندرز باران گشتن شان از سوی دیگر است.

 

ملک نوبتی گفت اش:

«ای نیک بخت،

به نفرت ز من در مکش روی سخت

 

مرا با تو دانی سر دوستی است

تو را دشمنی با من از بهر چیست؟

 

گرفتم، که سالار کشور نی ام

به عزت، ز درویش کمتر نی ام»

 

نگویم:

«فضیلت نه، ام بر کسی

چنان باش، با من که با هر کسی.»

 

شنید این سخن، عابد هوشیار

برآشفت و گفت:

«ای ملک، هوش دار،

وجودت پریشانی خلق از او ست

ندارم پریشانی خلق، دوست

 

تو با آن، که من دوستم، دشمنی

نپندارمت، دوستدار منی

 

مده، بوسه بر دست من، دوستوار

برو دوستداران من، دوست دار

 

«خدا دوست» را گر بدرند پوست

نخواهد شدن دشمن دوست، دوست.»

 

ادامه دارد.