شین میم شین
نه اندیشه
مادرزاد وجود دارد
و
نه اندیشیدن
مادرزادی.
اندیشیدن
را
باید مثل هرعلم،
در روندی دشوار
فراگرفت.
۱
مهیا کن روزی
مار و مور
اگر چند، بی دست
و پای اند و زور
سعدی
مرد آزمون و آزمایش وعمل را
مورد حمله لفظی بی رحمانه قرار می دهد و از زبان دیوار محراب به تحقیر و توهین او
می پردازد:
(ایضا همانجا، ص ۶۵ ـ ۶۶.)
چو صبرش نماند، از
ضعیفی و هوش
ز دیوار محرابش
آمد بگوش:
«برو، شیر درنده
باش، ای دغل
مینداز، خود را
چو روباه شل
چو شیر، آن که
را گردنی فربه است
گر افتد چو
روبه، سگ از وی به است.»
معنی تحت
اللفظی:
وقتی که مرد
مؤمن به رزاقیت خدا و منتظر نزول روزی اش
از فرط گرسنگی
از هوش رفت،
دیوار محراب به
صدا در آمد:
«برو به عوض
روباه شل شدن و منتظر روزی خود ماندن،
مثل شیر درنده
باش و روزی خود را خودت به دست آور.
کسی بسان شیر
گردن کلفت است،
اگر بسان روباه
منتظر روزی خود بماند، بدتر از سگ است.»
مفهوم و اصطلاحی که دیوار
محراب به کار می برد، مفهوم و اصطلاح آشنائی است که اربابان فئودال و بعدها سرمایه
دار در حق مولدین زحمتکش بکار می برند:
«گردن فربه» داشتن
و
تن به استثمار اربابان
ندادن.
سؤال
دیوار محراب را باید به جرم
و سازی حقایق سرزنش و ملامت کرد،
زیرا گردن کلفت های واقعی
نه مولدین لاغر و رنجور، بلکه اشراف مفتخور، بیکاره و عیاش بنده دار، فئودال و
دربارند.
جواب
دیوار محراب را باید به جرم
وارونه سازی حقایق سرزنش و ملامت کرد،
زیرا گردن کلفت های واقعی
نه مولدین لاغر و رنجور، بلکه اشراف مفتخور، بیکاره و عیاش بنده دار، فئودال و
دربارند.
سعدی
می تواند دشنام و
توهین و ناسزا تحویل مرد آزمایشگر بدهد،
ولی نمی تواند بطلان نظر
خود را کتمان کند.
کسانی که چنین نظریات باطلی
را رواج می دهند،
یا
باید از سرچشمه واقعی «رزق
و روزی» بی خبر باشند
و
یا
خود را به بی خبری زده
باشند.
سؤال
نانی که سعدی و حافظ هر روزه می خورند،
مائده آسمانی نیست،
بلکه در روند عرقریز ت م تهیه می شود.
جواب
نانی که سعدی و حافظ هر روزه می خورند،
مائده آسمانی نیست،
بلکه در روند عرقریز تولید مادی تهیه می شود.
ساده ترین موجود تک سلولی
زنده،
یعنی
آمیب،
کلیه امکانات ادراک حسی خود
را برای برقراری رابطه با محیط زیست خود بسیج می کند،
تا
«نانی به کف آرد و به غفلت
نخورد»،
چه برسد به انسان.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر