جمعبندی از
مسعود بهبودی
ﺁﻟﻴﺲ ﺟﻴﻦ ﭼﻨﺪﻟﺮ ﻭﺑﺴﺘﺮ
(1876ـ 1916 ﻡ )
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ
ﻭﻱ ﺩﺭ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺩﺏ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ .
ﭘﺪﺭ ﺟﻴﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﺷﺮﺍﻥ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺩﺍﻳﻲ ﺍﺵ «ﻣﺎﺭﻙ ﺗﻮﺍﻳﻦ » ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻱ ﺩﺭ
ﺣﻮﺯﺓ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ
ﺟﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﻣﺎﺭﻙ ﺗﻮﺍﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺩﺭ
ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ
ﺍﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﻋﻼﻳﻖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻭﺳﺎﻻﻥ
ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﺳﭙﺮﺩ،
راجع به ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ
ﺟﻴﻦ ﺍﺯ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﻭ ﻃﺒﻘﺔ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ
ﺗﺎ ﺍﻧﺪﻳﺸﺔ ﺧﻠﻖ ﺍﺛﺮﻱ ﭼﻮﻥ « ﺑﺎﺑﺎﻟﻨﮓ ﺩﺭﺍﺯ »
ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ.
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎﻟﻨﮓ ﺩﺭﺍﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺟﻴﻦ ﻭﺑﺴﺘﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ، ﻛﻪ ﺩﺭ سال 1912 ﻡ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ، ﻧﺎﻡ ﺟﻴﻦ ﻭﺑﺴﺘﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﺩﻱ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ، ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﻱ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪﻩ،
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻟﻄﻴﻒ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ
ﺑﺨﺸﺶ، ﻧﻮﻉ ﺩﻭﺳﺘﻲ، ﺻﺒﺮ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻱ ...
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ.
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﺴﺐ ﻛﺮﺩ، ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺟﻴﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﺔ ﺑﺎﺑﺎﻟﻨﮓ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻮﺷﺖ
ﺑﻪ ﻧﺎﻡ « ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺰﻳﺰ »
ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ
ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﺎﻙ ﺑﺮﺍﻳﺪ ـ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺟﻮﺩﻱ
ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺟﺮﻭﻳﺲ ﭘﻨﺪﻟﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﮊﺍﻥ ﮔﺮﻳﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻩ ـ
ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﺩﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺧﻼﺻﻪ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻟﻨﮓ ﺩﺭﺍﺯ
ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺍﻭﻝ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﻢ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ،
ﺑﺎ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﻱ ﻭ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ
ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺵ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﻴﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻧﻮﺩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﻴﺰ می ﻛﺮﺩند ﻭ ﻟﺒﺎﺳ ﻬﺎﻱ ﻣﻨﺎﺳﺐ می ﭘﻮﺷﺎﻧﺪند
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ می ﻛﺮﺩند
ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ یکی ﺍﺯ آقای آمنا سؤالی دارد، ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ:
« ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎ » ﻳﺎ « ﻧﺨﻴﺮ ﺁﻗﺎ »
ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺟﺮﻭﺷﺎﻱ ﺑﻴﻨﻮﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ
ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻭﻱ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺟﺮﻭﺷﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﺑﺪﺍﺭﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧ ﻬﺎﻱ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﻪ
ﺳﺎﻧﺪﻭﻳﭻ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻃﻔﻞ 4 ـ 7 ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻭﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺮﻑ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺍﻧﺔ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬﺍﺧﻮﺭﻱ ﻛﺮﺩ
ﻭﺳﭙﺲ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﭼﻤﻦﻫﺎﻱ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻧﺸﺴﺖ
ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺍﻣﻨﺎ، ﺍﻋﺎﻧﻪ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺆﺳﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺻﺮﻑ ﻋﺼﺮﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﻭﮔﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻃﻔﺎﻟﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺑﺴﭙﺎﺭﻧﺪ.
ﺟﺮﻭﺷﺎ ﻗﻮﺓ ﺗﺨﻴﻞ ﻗﻮﻱ ﺩﺍﺷﺖ
ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭؤﻳﺎ ﺗﺼﻮﺭ می ﻛﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﻓﺎﺧﺮ
در ﺩﺍﺧﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﻭ ﺗﺎ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﻜﻮﻩ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖه
ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﺎ آن زمان، ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ می ﺷﺪ.
ﺟﻮﺭﺷﺎ ﻏﺮﻕ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺁﻭﺭﺩ،
ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻟﻴﭙﺖ ـ ﺭﺋﻴﺲ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻩ ـ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺟﺮﻭﺷﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻟﻴﭙﺖ ﺭﻓﺖ
ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ، ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺮﻭﺷﺎ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ، ﻣﺮﺩ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﺮﻭﺷﺎ ﺑﻮﺩ،
ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ
ﺭﻭﺷﻨﻲ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﻜﻞ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﻭﻱ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺮﻭﺷﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ...
ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻟﻴﭙﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺮﻭﺷﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺁﻗﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻔﻮﺫﺗﺮﻳﻦ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻣﺪﻳﺮیت ﻳﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭﻣﺨﺎﺭﺝ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻔﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻟﻴﭙﺖ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ :
«ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﺘﻪ، ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﻳﻨﺪﺓ ﺗﻮ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﺎﻻﻱ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﻲﺩﺍﺭﻳﻢ
ﻭ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎً ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻱ،
ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺓ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ، ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪﺓ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ
( ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻟﻴﭙﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺟﺮﻭﺷﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺧﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺩﺭ
ﻣﺆﺳﺴﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ )
«ﺑﻠﻪ ...
ﭘﺮﻭﻧﺪﺓ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﻣﺎﺯﻝ ﭘﺮﻳﭽﺎﺭﺩ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ
ﻗﻄﻌﻪ ﺍﻧﺸﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ « ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﺔ ﺷﻮﻡ » ﺩﺭ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎﯾﻲ ﻛﻪ ﺍﻻﻥ ﺭﻓﺖ، ﭼﻮﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻮﺥ ﻃﺒﻊ ﻭ ﻇﺮﻳﻒ ﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺸﺎﻱ ﻣﺰﺧﺮﻑ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻗﻮﺓ ﺍﺑﺘﻜﺎﺭ ﺗﻮ ﻗﻮﻱ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺷﻮﻱ.
ﻫﺰﻳﻨﺔ ﭘﺎﻧﺴﻴﻮﻥ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ، ﻣﺎﻫﻲ ﺳﻲ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻻﺭ
ـ ﻛﻪ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ـ
ﭘﻮﻝ ﺗﻮﺟﻴﺒﻲ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ،
ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﺔ ﻣﻨﺸﻲ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ عوض، ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻬﺎﻱ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﺩﻫﻲ
ﻋﻴﻨﺎً ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ . ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻗﺎﻱ ﮊﺍﻥ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﻭ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻨﺸﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ
ﺍﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﮊﺍﻥ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮊﺍﻥ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﺓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺨﻴﻞ ﺗﻮ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ
ﺍﮔﺮ ﺗﺼﺎﺩﻓﺎً ﻧﻜﺘﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻨﺸﻲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻗﺎﻱ ﮔﺮﻳﮕﺰ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ.»
ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻟﻴﭙﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩ:
« ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﺍﺩﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ
ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﻗﺴﻂ ﺑﺪﻫﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻱ ...
پایان
"واپسین کلام"
از آخرین اشعار ریتسوس
(1987)
و اين آخرين حسرت را بر من ببخشيد.
مي‌خواهم يك بار ديگر، با داس تيز ماه، ذرت درو كنم.
در آستانه در بايستم با شاخه نازك گندمي ميان دندان ها،
خيره در دور دست.
در ستايش دنيايي كه تركش مي كنم.
در ستايش آن كه در باران طلايي غروبي از تپه اي بالا مي رود
با وصله اي ارغواني بر بازوي چپش.
نمي شود به آساني ديدش.
مي خواستم تنها همين را نشان تان دهم
و شايد بهتر باشد بيش از هر چيز مرا به اين خاطر ياد كنید
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر