شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت چهاردهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶ ـ ۶۷)
بخش سوم
یکی بد که شیرین و خوش طبع بود
که با ما مسافر در این ربع بود
«مرا بوسه» ، گفتا:
«به تصحیف ده
که درویش را توشه از بوسه به
معنی تحت اللفظی:
در جمع ما، حریف شیرین سخنی بود و گفت:
به عوض روبوسی با من، سفره ای برایم بگستر.
چون برای مستمندان
نان لازم تر از بوسه است.
۱
به خدمت منه دست بر کفش من
مرا نان ده و کفش بر سر بزن
معنی تحت اللفظی:
من نمی خواهم که کفش هایم را جفت کنی.
من ترجیح می دهم که لقمه نانی به من تازه از راه رسیده بدهی و با کفش بر سرم بزنی.
این بیت شعر سعدی
سرشته به طنز است.
سعدی
در این بیت شعر،
دیالک تیک مادی و فکری
را
به شکل دیالک تیک نان و احترام بسط و تعمیم می دهد و نقش تعیین کننده را به درستی، از آن مادی (نان) می داند.
این بیت شعر از لحاظ فلسفی بی عیب و نقص را می شد از دهان یک گدای حرفه ای نیز شنید.
تبدیل انسانهای مولد جسمی و فکری به گدا،
یکی از عوارض جانبی زیانبار نظامات جامعتی برده داری و فئودالی است.
شعرای برجسته ای مثل سعدی و حافظ،
در مواردی فرق زیادی با خیل گدایان ندارند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر