شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت چهاردهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶ ـ ۶۷)
بخش سوم
۱
همه شب نبودش قرار و هجوع
ز تسبیح و تهلیل و ما را ز جوع
معنی تحت اللفظی:
حریف پولدار
شب ها نماز شب می خواند و دعا می کرد.
در حالیکه ما از گرسنگی می مردیم.
سعدی
در این بیت شعر،
از عبادت مرد و از گرسنگی خود و همراهان خود
سخن می گوید.
این بدان معنی است که میزبان حتی چیزی برای سیر کردن شکم مسافران از راه رسیده
نداده است.
آدم بی اختیار یاد شاهکار بالزاک تحت عنوان «اوژنی دو گرانده» می افتد.
سعدی
به خانه دشمن طبقاتی خود رفته است
و
نمی تواند خشم و پرخاش خود را نسبت به این طبقه «گدای» تا مغز استخوان گدائی ستیز
پنهان کند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر