فرهنگ مفاهیم فلسفی (خ) خوشبختی گرایی (سعادتگرایی، فلسفه لذت، اویده مونیسم) (۱)

 

پروفسور دکتر مانفرد بور

پروفسور دکتر ورنر شوفنهاور

برگردان

 شین میم شین

 

۱

·      اویده مونیسم به آموزه (تعلمیات) اخلاقی ئی اطلاق می شود که بنا بر آن انگیزه واقعی، آماج نهائی و معیار اخلاقی عمل انسانی، دست یابی به خوشبختی قلمداد می شود.

 

۲

·      منظور خوشبختی گرائی از خوشبختی عبارت است از توانائی انسان ها در برخورداری از لذات.

 

۳

·      از این رو خوشبختی گرائی را فلسفه لذت نیز نامیده اند.

 

۴

·      خوشبختی گرائی یکی از رایج ترین آموزه های (تعالیم) اخلاقی در تاریخ فلسفه ما قبل مارکسیستی است.

 

۵

·      اکثریت آموزه های اخلاقی زمان های گذشته به عناصر خوشبختی گرائی آلوده اند.

 

۶

·      بخش عمده نظرات اخلاقی مربوط به خوشبختی گرائی کم و بیش توسط دموکریت، افلاطون، ارسطو، اپیکور، اسپینوزا، ولف و بسیاری از نمایندگان روشنگری انگلیس، فرانسه و آلمان مثلا فویرباخ، بنتهام، میل، کومته و امثالهم تدوین یافته است.

 

۷

·      خوشبختی گرائی را می توان بسته به تعابیر مختلف مکاتب گوناگون مربوطه از خوشبختی به مثابه کعبه آمال اعمال انسانی  به سه دسته تقسیم بندی کرد:

 

الف

خوشبختی گرائی اگوئیستی (مبتنی بر خودپرستی)  

 

·      تحقق بخشیدن به خوشبختی محض و ناب و خالص و بی غل و غش فردی خویش به بهای لگدمال کردن دیگران و بی اعتنا به دیگران.

 

ب

خوشبختی گرائی جامعتی و یا مبتنی بر فداکاری  

 

·      تحقق بخشیدن به خوشبختی دیگران، همنوعان و به ویژه تأمین رفاه اجتماعی.

 

پ

خوشبختی گرائی فردی

 

·      تحقق بخشیدن به خوشبختی فکری و یا روحی خویش.

 

ادامه دارد.