ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿وَكَذَٰلِكَ نُرِي إِبْرَاهِيمَ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلِيَكُونَ مِنَ الْمُوقِنِينَ﴾
[ الأنعام: ۷۵]
بدين سان به ابراهيم ملكوت آسمانها و زمين را نشان داديم تا از اهل يقين گردد.
کریم در این آیه،
دیالک تیک داد و ستد
را
به صورت دیالک تیک انتقاد ابراهیم از آزر (بت ستیزی) و نشان دادن ملکوت برای تحکیم یقین او
بسط و تعمیم می دهد.
ما اینجا با تئوری شناخت اسلامی سر و کار داریم:
کریم
در این آیه،
به عوض استدلال علمی و عقلی و تجربی برای تحکیم یقین ابراهیم به حقیقت و حقانیت وجود خدا،
ملکوت الهی در زمین و آسمان ها را نشانش می دهد.
اما منظور از ملکوت الهی چیست؟
مفهوم ملکوت الهی از مسیحیت به اسلام آمده است.
ملکوت الهی
(مسیحیت)
مَلَکوت اِلهی یعنی سلطنت خدا،
حکومتی واقعی است که یَهُوَه خدا آن را برقرار کرده‌است.
از آنجا که مقرّ
این حکومت در آسمان است،
در کتاب مقدّس «پادشاهی آسمانها» نیز خوانده
می‌شود.
این حکومت از بسیاری جهات به حکومت‌های بشری شباهت دارد،
اما از هر لحاظ از آن‌ها برتر است.
خدا، عیسی مسیح
را
به عنوان پادشاه این حکومت برگزیده است
و
به او قدرت و اختیاری
بخشیده‌است
که
حکمرانان بشری نمی‌توانند از آن برخوردار باشند.
(مَتّی
۲۸:۱۸)
عیسی از این قدرت و اختیار به نفع مردم استفاده می‌کند.
زیرا او
ثابت کرده‌است که پیشوایی دلسوز و قابل اعتماد است.
عیسی
تحت راهنمایی خدا
کسانی را از ملت‌های گوناگون برگزیده است
که با او از آسمان «در مقام پادشاه بر زمین» سلطنت کنند
برخلاف حکومت‌های بشری، ملکوت الهی «تا به ابد استوار خواهد ماند.»
هر کسی که از خدا اطاعت کند می‌تواند از هر پیشینه یا نژاد،
تابع این حکومت باشد.
قوانین ملکوت (سلطنت) الهی نه تنها تابعین این حکومت را از اعمال نادرست بازمی‌دارد،
بلکه آنان را به داشتن معیارهای والای اخلاقی نیز ترغیب می‌کند.
به عنوان
نمونه،
کتاب مقدّس می‌گوید:
«‹یَهُوَه خدای خود را با تمامی دل، تمامی جان و
تمامی ذهن خود دوست بدار.»
این بزرگ‌ترین و نخستین حکم است.
حکم دوم
مانند حکم اول است:
«همسایه‌ات را همچون خویشتن دوست بدار.»
تابعین این حکومت به خاطر محبتشان به خدا و همنوع،
به نفع دیگران عمل می‌کنند.
ملکوت (سلطنت) الهی
نه تنها برای تابعین خود معیارهایی والا تعیین می‌کند، بلکه همچنین به
آنان آموزش می‌دهد که چگونه این معیارها را در زندگی رعایت کنند.
ملکوت (سلطنت) الهی از تابعین خود سوءاستفاده نمی‌کند تا صاحب‌منصبانش به ثروت‌های کلان
برسند. برعکس، خواست خدا را به انجام می‌رساند و زمین را به بهشت تبدیل
می‌کند تا دوستداران او تا ابد در آنجا زندگی کنند.
به ابراهيم ملكوت آسمانها و زمين را نشان داديم تا از اهل يقين گردد.
کریم
در این آیه،
برای تحکیم ایمان ابراهیم
سلطنت و عظمت الهی را در زمین و آسمان ها نشانش می دهد.
یعنی
دلیل علمی و عقلی و تجربی لازم را با نشان دادن سلطنت و عظمت و قدرت و اوتوریته الهی
جایگزین می سازد.
بنا بر این معیار معرفتی اسلامی
حق با کسی است که قدر قدرت است.
حقیقت
فاقدعینیت است.
حقیقت
اراده و منافع قدر قدرت است.
حقیقت
چیزی است که به نفع قدر قدرت است.
(پراگماتیسم)
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر