تحلیلی
از
مسعود بهبودی
با
سپاس از مستانه
«ﺁﺩﻣﻬﺎ»
ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ.
ﮔﺎﻫﻲ
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﮔﺎﻫﻲ
ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺕ.
ﺁنها
ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ، ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ
ﺁنها ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ، ﺗﺠﺮﺑه
اي ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻔﺮ.
ﮔﺎﻫﻲ « ﺗﻠﺦ»، ﮔﺎﻫﻲ «ﺷﻴﺮﻳﻦ»
ﮔﺎﻫﻲ
ﺑﺎ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ «ﻟﺒﺨﻨﺪ» ﻣﻲ ﺯﻧﻲ
ﮔﺎﻫﻲ
ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﺯ « لبانت» ﺑﺮﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ
ﺍﻣﺎ
ﺗﻮ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻥ ﺑﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ و ﺍﻳﻦ ﺁﻣﺪﻥ بايد ﺭﺥ
ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻧﻲ
« ﺁﻣﺪﻥ» ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ
ﺍﻳﻦ «ﻣﺎﻧﺪﻥ» ﺍﺳﺖ ﻛﻪ « ﻫﻨﺮ» ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫد.
پایان
پیشکش
به
فاطمه مدرسی تهرانی
(سیمین
فردین)
(١٣۲٧
ـ ۱۳۶۸)
۱
۲
۳
۴
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر