سوسیالیسم و کمونیسم اوتوپیکی (8)

فرانسوا نوئل بابوف (1760 ـ 1797)

ژورنالیست، انقلابی چپگرا در انقلاب فرانسه
از منتقدین حاکمیت بورژوازی پس از سرنگونی روبسپیر و ترور در سال 1794
مؤسس سازمان موسوم به «توطئه برابران»
خواهان اجرای قانون اساسی 1793 بود.
اولین سوسیالیستی که عمل سیاسی را پیشنهاد کرد و جنبش های انقلابی ـ اجتماعی بعدی را تحت تأثیر قرار داد.
10 ماه مه 1797 بابوف و دارته و دیگر یاران او بازداشت شدند.
بابوف و دارته در 26 ماه مه 1797 اعدام شدند و بوناروتی تبعید گشت.

سوسیالیسم و کمونیسم اوتوپیکی
پروفسور دکتر وینفرید شرودر
برگردان شین میم شین

فصل پنجم
احیای مجدد جنبش پرولتری
پس از انقلاب فرانسه در سال 1830
آخرین و عالی ترنی فرم کمونیسم اوتوپیکی

• پس از انقلاب 1830 در فرانسه مرحله نوینی در توسعه پرولتاریا، در مبارزه بخاطر نظام اجتماعی کمونیستی و کمونیسم اوتوپیکی آغاز می شود.
• کارگران که در رابطه با ثمرات انقلاب، فریب بورژوازی را خورده بودند، در سال های 1834 ـ 1835 میلادی رفته رفته در می یابند که وضع اجتماعی شان هرگز با تعویض سیاسی تغییر نخواهد یافت و علل نارضائی از بین نخواهند رفت و لذا با اشتیاق خارق العاده ای به کمونیسم بابوف روی می آورند که بوناروتی در کتابی تحت عنوان «توطئه ای برای برابری» (1828) در بروکسل منتشر کرده بود.

• انگلس می نویسد:
• «این تمام مطلبی است که می توان با اطمینان خاطر در باره منشاء کمونیسم مدرن در فرانسه گفت:
• مسئله نخست در خیابان های کم نور و در کوچه پس کوچه های اطراف پاریس (سن آنتونیو) مورد بحث قرار می گیرد و اندکی بعد در جلسات مخفی توطئه گران.
• هرکس اطلاعات بیشتری در باره منشاء کمونیسم مدرن در فرانسه داشته، دوراندیشانه دانسته خود را برای خود نگه داشته تا به چنگ نیرومند قانون نیفتد.
• کمونیسم ـ به هرحال ـ طولی نمی کشد که در پاریس، لیون، تولوس و دیگر شهرهای صنعتی بزرگ فرانسه اشاعه می یابد.»

• بدین طریق از انجمن های جمهوریخواه (1830 ـ 1834)، «انجمن دوستداران خلق» و «انجمن حقوق بشر» توسعه می یابند و پس از قیام کارگران لیون (آوریل 1834) اولین انجمن های مخفی انقلابی (1832 ـ 1839) به نام های زیر تأسیس می شوند و گسترش می یابند:

1

• « انجمن خانوده ها»

2

• « انجمن فصول سال»

3

• «انجمن مخفی محرومان» (که بوسیله مهاجران آلمانی در پاریس تأسیس شده بود)

4

• «انجمن دادگران» (1836)

• میان این انجمن های مخفی که تحت تأثیر ایده های بابوف بوده اند و طبقه کارگر پیوندی وجود نداشت.
• «انجمن فصول سال» در 12 ماه مه 1839 تحت رهبری باریاس، دزامی، برنارد و بلانکی در پاریس دست به قیام زد و فوری بطرز خونینی در هم شکسته شد.
• اعضای «انجمن دادگران» نیز در این قیام شرکت داشتند.

• در (اول ژوئیه 1840)، اولین تظاهرات جنبش کارگری ـ کمونیستی، تحت رهبری دزامی، پیلوت، دوتیلوی و هومبرگ در پاریس، در خیابان بله ویل صورت گرفت.

• همانطور که انگلس اشاره می کند، در سال های بعد، تا سال 1847 میلادی، سلسله ای از انجمن های مخفی انقلابی به نام های زیر پا به عرصه وجود نهادند:

1

• «انجمن کارگران مساوات طلب»

2

• «انجمن کمونیست های انقلابی» که از «انجمن کارگران مساوات طلب» بوجود آمد.

3

• «انجمن انساندوستان»

4

• دو و یا سه حزب کوتاه عمر دیگر.

• به قول انگلس، این انجمن های مخفی، از جمله «انجمن کارگران مساوات طلب»، مانند «بابوفیست های انقلاب بزرگ تقریبا جریانات خام و نارس بودند.
• آنها قصد تبدیل جهان به همبود کارگری را در سر داشتند و هرگونه ظرافت فرهنگی، علمی، هنری و غیره را بیهوده و بمثابه تجمل اشرافی تلقی می کردند.
• چنین پیشداوری هائی ضرورتا از بیخبری کامل آنها از تاریخ و اقتصاد سیاسی حکایت می کند.»

• اما نباید فراموش کرد که از «انجمن دادگران» که در سال 1836 میلادی در پاریس تشکیل شده بود، به ابتکار مارکس و انگلس «انجمن کمونیست ها» قد برافراشت، «نخستین حزب انقلابی و مستقل پرولتری که بر پایه سوسیالیسم علمی استوار شده بود.»

• به قول مارکس و انگلس، اهمیت جنبش پرولتری بعد از سال 1830 میلادی را باید نه فقط در انجمن های مخفی انقلابی، که در این سال ها تشکیل شده بودند، بلکه علاوه بر آن، در مطبوعات کارگری دید، که در این دوره انتشار یافته اند.
• مهمترین این مطبوعات به شرح زیر بوده اند:

1

• «آزادی بشر»

2

• «آیینه جمهوریخواهان»

3

• «روشنفکری»

4

• «مجله اصلاحات اجتماعی»، منتشره از سوی لاپونه رای در سال 1837 میلادی

5

• «تریبون مردم» ، منتشره از سوی پیلوت در سال 1839 میلادی

6

• «مساوات»

7

• «کمونیست»، که هر دو از سوی دزامی در سال 1840 میلادی انتشار می یافتند.

8

• «انساندوستی» از سوی چاراوای، فومبرتا و مای در سال 1841 میلادی منتشر می شدند، احتمالا دزامی نیز با آنها همکاری می کرد.

9

• «فراترنیتا» (1841) که سمتگیری نئوبابوفیستی و بلانکیستی و ضد کابتیستی داشت.

10

• «آتلیه» (1840)، که از سوی خود کارگران انتشار داده می شد.

11

• «توده» (1833)، که توسط کابت تأسیس شده بود، تیراژش به 27000 می رسید و از مجلات کمونیستی بود که بیشتر از بقیه عمر کرد.

ادامه دارد