جامعه مدنی ـ گرامشی و صداقت سیاسی (3)

رزیستانسیا (مقاومت)

مقاومت مسلحانه مجموعه احزاب و جنبش های سیاسی ایتالیا که پس از آتش بس کاسیبیلی (3 سپتامبر 1943) در مقابل فاشیست ها و قوای ناسیونال ـ سوسیالیسم که مناطق معینی از ایتالیا را اشغال کرده بودند.

هلموت فلنر
برگردان یدالله سلطان پور
سرچشمه:
http://www.kommunisten.at

2
جامعه مدنی و انقلاب

• طرح جامعه مدنی توسعه یافته از سوی آنتونیو گرامشی، اگرچه از لنین فراتر می رود، ولی با تئوری دولت لنین در رابطه مستقیم قرار دارد.
• بحق می توان متون به میراث مانده از گرامشی را تحت عنوان «جامعه مدنی و انقلاب» جمع بندی کرد.

• این حقیقت امر را که گرامشی از سنت لنینیستی برخاسته و تا آخرین لحظات حیات خود در سال 1937 انقلابی مانده، باید در قبال گله ای از میراث خواران نامحق بارها و بارها به تأکید خاطرنشان شد!
• میراث خوارانی که بی شرمانه از آنتونیو گرامشی سوء استفاده تبلیغاتی به عمل می آورند:

1

• رفرمیست های رنگارنگ

2

ببینو کراکسی (1934 ـ 2000)
سیاستمدار ایتالیا و دبیر کل حزب سوسیالیست ایتالیا

• سوسیالیست های دنباله رو کراکسی در ایتالیا

3

• «ژرف اندشان» سوسیال ـ دموکراتیکی که صفت «رفرمیست» در حق شان به معنی اعطای مدال افتخار به حضرات خواهد بود.

• حدس و گمان در این باره که اگر گرامشی زنده می ماند، امروزه چه موضعی می داشت، بیهوده و بی ثمر است.

• ما ـ به مثابه کمونیست ـ باید به این مسئله باندیشیم که آیا می توان و چگونه می توان از افکار گرامشی در راستای تقویت درک ایدئولوژیکی خود و موفقیت در سیاست روزمره چپ بهره برگرفت.

رژه پارتیزان های مقاومت (رزیستانسیا) پس از پیروزی بر فاشیسم و ناسیونال ـ سوسیالیسم در خیابان های میلان ایتالیا

• افکار گرامشی در نبرد تاریخی موسوم به «رزیستانسیا» (مقاومت) در ایتالیا عملا نقشی بازی نکردند.

• بحث های جاری راجع به گرامشی در خود ایتالیا قابل اعتماد درخور نیستند.

پالمیرو توگلیاتی (1893 ـ 1964)
رهبر حزب کمونیست ایتالیا
از رهبران جنبش کمونیستی بین المللی

• زیرا رویزیونیست های رنگارنگ تلاش دارند تا با سوء استفاده از اعتبار پالمیرو توگلیاتی و آنتونیو گرامشی («دو رفیق همسنگر و پیکارگر») میان «راه ایتالیائی سوسیالیسم» و «کمونیسم اروپائی» انریکو برلینگوئر پلی بزنند.

انریکو برلینگوئر (1922 ـ 1984)
دبیر کل حزب کمونیست ایتالیا (1972 ـ 1984)
از سران سرشناس کمونیسم اروپائی

• راه برلینگوئر اما سرانجام به احیای سوسیال ـ دموکراسی ایتالیا منتهی شد، سوسیال ـ دموکراسی ئی که در سایه دار و دسته فاسد کراکسی، آبروی سیاسی خود را بکلی از دست داده بود.

بی کمترین تردید می توان گفت که اگر توگلیاتی و گرامشی امروز زنده می بودند، بر ضد رویزیونیسم و رفرمیسم به مقاومت و مبارزه آشتی ناپذیر می پرداختند.

ادامه دارد