خود آموز خود اندیشی (۹۱۳)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شو

مقدمه

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۸)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

  

سعدی

مرا به هرچه کنی، دل نخواهی آزردن

که هر چه دوست پسندد، به جای دوست، روا ست.

 

معنی تحت اللفظی:

تو هر بلایی بر سر من بیاوری، من رنجیده نخواهم شد.

برای اینکه دوست در رابطه با دوست، هر چه بپسندد، جایز است.

 

سعدی

 در این بیت شعر،

دیالک تیک من و دوست

را

 به شکل دوئالیسم هیچ و همه چیز بسط و تعمیم می دهد.

 

من را به نفع غیرمن (دوست) نفی می کند و فاتحه دیالک تیک یاد شده را می خواند.

دیالک تیک یک قطبی

نمی تواند وجود داشته باشد.

در این صورت

دیگر من وجود خارجی ندارد،

هر چه هست از دوست تشکیل می یابد و بس:

دل هیچ را «هرچه کنی، نمی توانی بیازاری!»

اکنون غیرمن (دوست) می تواند در باره من، هر تصمیمی که بخواهد بگیرد.

اکنون من اوبژکت ذلیل و حقیری بیش نیست.

 

ادامه دارد.