شعری از برتولت برشت (1)

 

هربار همین که...

 سرچشمه:

صفحه فیسبوک

زری مینوئی

·        هربار، همینکه با جمعی به کاری سترگ دست می یازیم،

·        که رنجی آشکار و پایدار دارد،

·        مردی از جمع ما گُم می شود

·        و دیگر باز نمی گردد.

·        آنها برایش کف می زنند و هورا می کشند.

·        او را در جامه ای فاخر می پوشانند.

·        با او قراردادی، با دستمزدی گزاف می بندند.

·        و او ـ یک شبه ـ  دیگرگون می شود:

·        بر مسند پیشین، همچون میهمانی می نشیند.

·        او دیگر، برای کار زمانگیر، وقت ندارد.

·        دیگر با هیچ نظری مخالفت نمی ورزد.

·        چرا که این جور کارها نیز وقتگیر اند.

·        بدین طریق، او، خُلق و خویی نیک می یابد

·        و سخت نازک طبع می شود.

·        زمانی دراز به جامه ی فاخر خویش می خندد

·        و بارها سخن از آن می گوید که

·        می خواهد اربابانش را بفریبد

·        و گویا اربابانش موجوداتی کثیفند.

·        اما، ما نیک می دانیم که با ما بودنش، دیگر چندان نخواهد پایید.

·        آنگاه مردی از جمع ما گُم می شود.

·        ما را با کار دشوارمان، تنها می گذارد

·        و در طریقت مرسوم، گام می نهد.

پایان 

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری