شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت پانزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۷ ـ ۶۸)
۱
مرا بار لطفش دو تا کرد پشت
به شمشیر احسان و فضل ام بکشت
معنی تحت اللفظی:
بار لطف حاتم طایی بر پشت من
چندان سنگین بود که پشتم خم شد.
حاتم با شمشیر احسان مرا کشت.
سعدی
در این بیت شعر،
دیالک تیک وسیله و هدف
را
به شکل دیالک تیک احسان و دوست سازی بسط و تعمیم می دهد.
سعدی
از
لطف،
باری برای خم کردن پشت دشمن و از احسان و فضل، شمشیری برای کشتن او
ارائه می دهد.
احسان در فلسفه سعدی،
زهری شیرین است که دشمن را فلج می کند و مانع ترشح «خبث» می شود.
همه اندیشه های اجتماعی سعدی
بر مبنای پراگماتیسم
قوام می یابند.
تأثیر آنتی هومانیستی مخربی که سعدی با رخنه دادن مستمر پراگماتیسم،
بر ضمیر کاهل جامعه ایران باقی گذاشته،
هنوز هم که هنوز است از خاطرها نرفته است.
در غیاب روشنگری،
به سبب جلوگیری مادی و فکری از رخنه هومانیسم بورژوائی آغازین در ضمیر جامعه،
به سبب ناتوانی روشنفکران علیل ایرانی از درک محتوای عمیقا هومانیستی سوسیالیسم علمی و مارکسیسم
هنوز هم که هنوز است،
پراگماتیسم
محتوای اصلی نگرش احزاب، سازمان ها و شخصیت های اجتماعی و سیاسی ایران
را
تشکیل می دهد.
رهبران سیاسی
از
کشته شدن شخصیت های اجتماعی و سیاسی
با چنان خونسردی سخن می گویند
که
آدم بی اختیار یاد فئودالها و خوانین خونخوار می افتد.
انگار انسانها زاده می شوند، تا کشته شوند.
انگار مرگ زودرس قهرمانان،
هدف و معنای زندگی است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر