احمد شاملو
تمامی الفاظ جهان را در اختيار داشتيم
و آن نگفتيم
كه به كار آيد،
چرا كه تنها يك سخن، يك سخن در ميانه نبود:
آزادي!
تو تصويرش كن!
و آن نگفتيم
كه به كار آيد،
چرا كه تنها يك سخن، يك سخن در ميانه نبود:
آزادي!
تو تصويرش كن!
و آن نگفتيم
كه به كار آيد،
چرا كه تنها يك چیز در ميانه نبود:
چیزی به نام آزادي!
تو تصويرش كن!
ای واژه خجسته آزادی
ای واژه خجسته آزادی
با این همه خطا
با این همه شکست که ما را ست
آیا به عمر من، تو تولد خواهی یافت
خواهی شکفت،
ای گل پنهان
خواهی نشست آیا روزی به شعر من
آیا تو پا به پای فرزندانم رشد خواهی داشت
ای دانه نهفته
آیا درخت تو
روزی در این کویر به ما چتر می زند ؟
گفتم دگر به غم ندهم دل ولی دریغ
غم با تمام دلبری اش می برد دلم
فریاد، ای رفیقان، فریاد
مردم، ز تنگ حوصلگی ها دلم گرفت.
وقتی غرور چشمش را با دست می کند و کینه بر زمین های باطل
می افکند شیار
وقتی گوزنهای گریزنده
دل سیر از سیاحت کشتارگاه عشق
مشتاق دشت بی حصار آزادی
همواره
در معبر قرق
قلب نجیب خود را آماج می کنند
غم می کشد دلم
غم می برد دلم
بر چشم های من
غم می کند زمین و زمان تیره و تباه .
آیا دوباره دستی
از برترین بلندی جنگل
از دره های تنگ
صندوقخانه های پنهان این بهار
از سینه های سوخته صخره های سنگ
گل خارهای خونین خواهد چید؟
آیا هنوز هم
آن میوه یگانه آزادی
آن نوبرانه را
باید درون آن سبد سبز جست و بس؟
با باد شیونی است
در بادها زنی است که می میرد
در پای گاهواره این تل و تپه ها
غمگین زنی است که لالایی می گوید.
ای نازینن من ،گل صحرایی
ای آتشین شقایق پر پر
ای پانزده پر متبرک خونین
بر بادرفته از سر این ساقه جوان
من زیست می دهم به تو در باغ خاطرم
من در درون قلبم در این سفال سرخ
عطر امیدهای تو را غرس می کنم.
من بر درخت کهنه اسفند می کنم به شب عید
نام سعید سفیدت را ای سیاهکل ناکام.
گفتم:
«نمی کشند کسی را»
گفتم:
«به جوخه های آتش
دیگر نمی برند کسی را.»
گفتم:
«کبود رنگ شهیدان عاشق است.»
غافل من، ای رفیق
دور از نگاه غمزده تان، هرزه گوی من
به پگاه می برند
بی نام می کشند
خاموش می کنند صدای سرود و تیر
این رنگ بازها
نیرنگ سارها
گلهای سرخ روی سراسیمه رسته را
در پرده می کشند به رخساره کبود
بر جا به کام ما
گل واژه ه ای به سرخی آتش، به طعم دود
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر